آیت‌الله منتظری

 
 
غیرت حق بود و با حق چاره نیست
کو دلی کز حکم حق صد پاره نیست ؟

رحلت غم انگیز مرجع بزرگوار حضرت آیت الله منتظری ، دلیرترین فقیه استبداد ستیز دوران ، کام ها را تلخ و چشم ها را گریان کرد. درود و رحمت رضوان حق بر او باد که خود آیت رحمت حق بود و در راه احقاق حقوق بندگان خدا دمی نیاسود.

به آن چه می‎گفت و می‎آموخت حقیقتا باور داشت و از آن چه داشت و می‎توانست داشته باشد کریمانه و دلیرانه گذشت و حق عدل و احسان را به جا آورد و اینک با نیک نامی و آبرومندی به دیدار پروردگاری شتافته است که دوستدار محسنان است . "ان الله یحب المحسنین ".

جام می ‎و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

نصیب او در دایره قسمت ، خون دل بود و چون پیشوای پارسایان علی علیه السلام عمری را در اندوه و ناکامی به سر برد و از طعن و تهمت و دشنام و ناجوانمردی دشمنان نصیبی وافر یافت . با این همه هیچ گاه چون عیسا مسیح به درگاه خدا ننالید که "چرا رهایم کرده ای"، بل چون سالار شهیدان حسین (علیه السلام ) گفت : رضا برضاک ، تسلیما لأمرک .

حق بلکه تکلیف او بود که چون یک فقیه مجتهد با پاره ای از اجتهادات آیت الله خمینی درآویزد و آن را نپذیرد. حق او بود که چون یک شهروند آزاد، رهبر حاکم را نقد کند و بر او خرده بگیرد. اما نظام استبداد دینی آن نقدها را نه تنها بر چشم و سر ننهاد بل چون گناهان کبیره ای دید که فاعلش سزاوار مجازات است و دلیل های عوامانه عنوان کرد که دل امام را خون کرده ای و در "امتحان خطیر" مقبول نیفتاده ای لاجرم مستحق عقوبتی .

[ . . . ] و آن عزیز را بی محکمه و بی محاکمه به مدت پنج سال چون گنجشکی مظلوم در محاصره کرکسان ظالم نگاه داشت و مطبوعات ولایت مدار هم وی را در سیل و طوفان تهمت ها و اهانت های سنگین غرقه کردند.

جرم بزرگ آن فقیه نزیه جز این نبود که [ . . . ] و آنچه را همه در پس می‎گفتند او در پیش می‎گفت .

اسفا و دریغا که دیگر مراجع و مشایخ با او چنان که باید همراهی نکردند و با کوتاهی نابخشودنی شان حوزه و مرجعیت را به زبونی و ذلتی نشاندند که رضا خان پهلوی هم آن را در خواب نمی دید و مصداق سخن پیامبر خدا شدند که "من أعان ظالما سلطه الله علیه": هر کس ستمگری را یاری کند خود اسیر آن ستمگر خواهد شد.

اینک آن نازنین که اعتبار و افتخار حوزه علمیه بود رخت به سرای باقی کشیده است و مگر بازماندگان ، طریقت پر شرافت او را دنبال کنند و با استبداد دینی بستیزند تا آب رفته را به جوی باز گردانند و نام نیکی در این جهان و پاداش کریمانه ای در آن جهان برای خود فراهم آورند.

دو چیز حاصل عمر است نام نیک و ثواب
و از این دو درگذری کل من علیها فان
 
"ربنا اغفر لنا و لاخواننا الذین سبقونا بالایمان و لاتجعل فی قلوبنا غلا للذین آمنوا ربنا انک رئوف رحیم ."

عبدالکریم سروش

اول دی ماه 1388