4- شیخ در مبسوط گوید:
"وقتی که اهل بغی به اطاعت (از امام به حق) برگردند و جدائی (از امت) را رها کنند، جنگ با آنان حرام است؛ و همچنین است اگر دست از قیام بردارند و سلاح خود را بر زمین گذارند، و نیز اگر از جنگ فرار کنند اما نه برای پیوستن به گروهی. در هر یک از این سه صورت حکم یکی است و آن اینکه: کشته نمی شوند، و روگردانده آنان تعقیب نمی شود، و مجروح آنان از پا درنمی آید، دلیل این حکم علاوه بر اجماع، آیه شریفه:
(فقاتلوا التی تبغی حتی تفئ الی امر الله) است، چون در این آیه وجوب جنگ تا زمانی ذکر شده است که به فرمان خدا برگردند، و آن هم با هر یک از سه صورتی که بیان شد ایجاد میشود، پس دیگر جنگ با آنان حرام میباشد. و اما اگر به گروهی که در پشت جبهه به آنان پناه میدهند بازگردند، در آن صورت هم تعقیب نمی شوند. دسته ای از فقهاء گفته اند: تعقیب میشوند و کشته میگردند؛ نظر ما شیعه نیز همین است، به دلیل اینکه اگر آنان را نکشیم بسا به گروه خود در پشت جبهه ملحق میشوند و دوباره تجهیز میگردند و مجددا برای جنگ میآیند."خلاف 166/3
5- و نیز در مبسوط است:
"هنگامی که از اهل بغی کسی به دست اهل عدل اسیر میشود، اگر از کسانی باشد که اهل جنگ است یعنی جوان دلاوری است که میجنگد، امام باید او را زندانی کند و حق کشتن او را ندارد. بعضی از فقهاء گفته اند: امام میتواند او را بکشد. نظر ما شیعه همان قول اول است. پس در صورتی که ثابت شد که نباید کشته شود زندانی میگردد، و به او پیشنهاد بیعت با امام میشود، اگر در حالی که جنگ برپاست بر پیروی نمودن از امام تبعیت کرد از او قبول میشود و آزاد میگردد، و اگر بیعت نکرد در زندان نگه داشته میشود تا وقتی که جنگ تمام
.jpg)
