از شیخ طوسی و ابن حمزه و ابن ادریس نیز حکایت شده که اینان در اثبات حکم بغی، جدا شدن از امام و خروج بر او را شرط میدانند.
اما اگر با امام باشند و در تحت سلطه و سیطره او قرار داشته باشند دیگر اهل بغی نیستند، و شاید این نظر آنان به دلیل حدیث مرسلی است که روایت شده: "امیرالمؤمنین (ع) در حال خواندن خطبه بود که مردی از باب مسجد فریاد زد "لا حکم الا لله" و منظور او کنایه زدن به امیرالمؤمنین (ع) بود که یعنی حضرت مردان را در دین خدا داور قرار داده (جریان حکمیت). حضرت در جواب فرمودند: "سخن حقی است (لا حکم الا لله) که باطل از آن اراده شده؛ همانا برای شما بر عهده ما سه حق است: اینکه شما را از ورود به مساجد منع نکنیم تا در آن اسم خدا را بیاورید، و تا وقتی با ما هستید از "فئ" محرومتان نکنیم، و آغازکننده جنگ با شما نخواهیم بود."رجوع کنید به جلد اول عربی از همین کتاب صفحه 125
مراد از اینکه حضرت فرمود: "تا وقتی با ما هستید" یعنی تا وقتی که از ما جدا نشده اید. ولکن این روایت مرسل است و دربردارنده تمامی شرائط حجیت نیست.
از شیخ و ابن حمزه و ابن ادریس نیز نقل شده که اینان در اثبات حکم بغی جدائی از امام بر اساس اعتقاد مورد قبول خود را شرط میدانند؛ ولی ما دلیلی که بر این شرط دلالت داشته باشد نیافتیم."انفال (8) آیات 5 و 6
.jpg)
