و گفته شده: حکم آیه فدیه به وسیله این آیه شریفه: "اقتلوا المشرکین حیث وجدتموهم سنن بیهقی 78/9، کتاب السیر، باب قتل النساء و الصبیان فی التبییت... مشرکان را در هر کجا یافتید به قتل برسانید" و همچنین آیه شریفه: "فاما تثقفنهم فی الحرب انفال (8)67/ اگر آنها را در میدان جنگ یافتی آنچنان آنها را در هم بکوب که جمعیتهایی که در پشت سر آنها قرار دارند عبرت گیرند" منسوخ گردیده؛ این نظر قتاده و سدی و ابن جریح است.
ابن عباس و ضحاک نیز گویند: حکم فدیه منسوخ گردیده است.
عده ای دیگر گفته اند: حکم فدیه ثابت بوده و منسوخ نگردیده، این سخن ابن عمر و حسن و عطاء است. گویند: به دلیل اینکه پیامبر(ص) بر "ابی عزه" منت گذارد و او را بدون گرفتن فدیه آزاد کرد و عقبة بن ابی معیط را کشت و از "اسرای بدر" هم فدیه گرفت و آزادشان کرد.محمد(ص)(47)4/
از ائمه هدی (ع) روایت شده که اسراء بر دو قسم اند: یک قسم آنها که قبل از تمام شدن جنگ و در حین برپا بودن آتش جنگ اسیر میشوند، درباره اینها امام مخیر است بین اینکه آنان را بکشد یا دست و پای آنان را به طور مخالف قطع نموده و رهایشان کند تا بر اثر خونریزی از بین بروند، و جایز هم نیست بر آنان منت گذارده آزاد نماید یا فدیه بگیرد و آزاد نماید. و قسم دیگر آنهایی هستند که بعد از اینکه آتش جنگ خاموش شد و کشتار پایان یافت اسیر میشوند، درباره اینها امام مخیر است بین اینکه منت گذارد و آزاد نماید و یا در مقابل گرفتن مال یا در مقابل آزادی اسرای مسلمین آنها را آزاد کند، و بین اینکه آنها را به بندگی گیرد یا گردن آنها را بزند. و در هر دو قسم اگر اسلام
.jpg)
