صفحه ۴۲۸

در روایت است که امیرالمؤمنین (ع) از درآمد شخصی خود که از راه کار و کوشش بدنی به دست آورده بود هزار بنده را آزاد فرمود.مفردات راغب 13/

آنچه ذکر شد همان چیزی است که شریعت اسلام در رابطه با اسیران تشریع نموده است، و عقل و فطرت هم به خوبی آن حکم می‎نمایند. معیار در این امور هم احکام اسلام و موازینی است که در کتاب و سنت مقرر گردیده، نه آن چیزی که پادشاهان و طاغوتهای باطل در زمانهای مختلف به اسم اسلام انجام می‎داده اند.

بر همین پایه است که اسلام اسارت را در جنگها مگر در حق زنان و کودکان قرار نداده، چون جنگ با آنان صحیح نیست، و هضم شدن در اجتماع هم به طور قهری بر خوی و سرشت آنان غلبه دارد. و در نزد شیعه به اسارت گرفتن و آزاد کردن با من یا فداءما عن ابی جعفر(ع): "الدعاء الی طاعة الله من طاعة العباد، و الی عبادة الله من عبادة العباد، و الی ولایة الله من ولایة العباد...و لیس الدعاء من طاعة عبد الی طاعة عبد مثله." (وسائل ‏7/11، باب 1 از ابواب جهاد العدو، حدیث 8) جایز نمی باشد، مگر بعد از پیروزی مسلمانان و شکست خوردن و ضعیف گردیدن گروه کفار جنگجو، به طوری که خطر تجمع و هجوم مجدد آنان وجود نداشته باشد.

خداوند - متعال - در سوره انفال می‎فرماید: "ما کان لنبی ان یکون له اسری انفال (8)70/ حتی یثخن فی الارض تریدون عرض الدنیا والله یرید الاخرة والله عزیز حکیم" یعنی هیچ پیامبری حق ندارد از دشمن اسیران جنگی بگیرد تا به اندازه کافی جای پای خود را در زمین محکم کند، شما متاع ناپایدار دنیا را می‎خواهید ولی خداوند سرای جاویدان را برای شما می‎خواهد؛ و خداوند عزتمندی داناست."رجوع کنید به وسائل ‏4/16، باب 1 از ابواب کتاب العتق، حدیث 6.

و در سوره محمد(ص) می‎فرماید: "فاذا لقیتم الذین کفروا فضرب الرقاب

ناوبری کتاب