و بیان انسداد صغیر این است که ما به طور اجمال میدانیم که در این سنخ از موضوعات شرعی تکالیفی وجود دارد و سهل انگاری در آنها جایز نیست. باب علم هم در بیشتر آنها بسته است، عمل به احتیاط هم در اکثر آنها ممکن نیست، چون یا امر دائر است بین دو حکم مخالف یکدیگر یا سبب اختلال در نظام میشود یا عمل به احتیاط به طور قطع کاری است مرجوح به دلیل مخالفت آن با سهولت قوانین اسلام. و مقدم داشتن مرجوح بر راجح از نظر عقل قبیح است، پس در این صورت عمل به ظن در برابر عمل به وهم و خیال تعین مییابد.
از کفایه سبزواری برمی آید که ایشان به دلیل انسداد صغیر، بر ظن اعتماد نموده و چنین میگوید:
"گاهی از تواریخ معتبر برای انسان ظن حاصل میشود و آن وقتی است که صاحب کتاب بین مردم به صحت نقل و اعتماد بر کتابش و عمل به سخنانش شهرت پیدا کرده باشد، مثل ابن جریر طبری، و صاحب مغازی: واقدی و بلاذری و مدائنی و ابن اثیر و مسعودی و امثال آنان. و گاهی هم این ظن (یعنی ظن به مفتوحة عنوة بودن) از استمرار خراجی که سلاطین از مردم میگیرند و یا مسلمین از سلاطین اخذ میکنند به دست میآید؛ زیرا روشن است که وقتی گرفتن خراج از آن شهر در همه زمانهایی که علم به آن داریم ادامه داشته باشد، این دیگر چیزی نیست که بعد از سلاطین ستمگر حادث شده باشد، بلکه امری است که از صدر اول استمرار داشته بدون هیچ رد و انکاری؛ و به علاوه اگر امر حادثی بود روشن است که در کتب تاریخ و اخبار نقل میشد، به دلیل توجهی که اهل تاریخ به بیان امثال این حوادث نوپدید دارند. و شاهد بر آن این است که