آیت‌الله منتظری

موسی بن جعفر(ع" روایت نموده که آن حضرت فرمود: "... و برای کسانی که جنگیده اند چیزی از زمین و آنچه که بر آن غلبه پیدا نموده اند نمی باشد مگر چیزهای منقولی که لشکر به دست آورده است. (اسب و سلاح و مانند آن...)

و زمینهایی که با جنگ توسط سواره نظام و پیاده نظام گرفته شده، قابل انتقال نبوده و در دست کسانی که آنها را آباد و احیاء کرده اند و عهده دار آنها می‎باشند باقی می‎ماند؛ و والی بر اساس مصالحه ای که با آنان برقرار می‎کند، نصف یا یک سوم و یا دو سوم محصول را به مقداری که به مصلحت آنان باشد و ضرر و زیان نبینند در اختیار آنان می‎گذارد، و هنگامی که محصول به دست آمد در صورتی که مزرعه ها به وسیله آب باران و یا چشمه سیراب شده یک دهم و اگر به وسیله دلو و یا شترهای آبکش از چاه آبیاری شده یک بیستم آن را در هشت موردی که خداوند برای زکات مشخص فرموده، مصرف می‎نماید...

و باقیمانده از یک دهم و یک بیستم زکات، بین والی و شریکانش که کارگران و کشاورزان زمین باشند تقسیم می‎شود، و سهم آنان به مقداری که بر آن مصالحه شده به آنان پرداخت می‎گردد، آنگاه از باقیمانده آن به کسانی می‎دهند که والی را در گسترش دین خدا یاری نموده اند و نیز در جهت ضرورتهایی که پیش می‎آید به مصرف می‎رساند، از جمله در تقویت اسلام و تقویت دین در بعد جهاد و سایر اموری که مصالح عمومی را در بر دارد، در این قسمت چه کم و چه زیاد چیزی برای شخص امام نیست."مزارعه قرار دادی است بین مالک و زارع که هر کدام بر اساس قرار داد سهمی از محصول را داشته باشند. (مقرر).