و روشن است که این همان تجارت سودآور است که شرع مقدس نسبت به آن تشویق فرموده و آن را برای جامعه مفید دانسته است، و به این نوع نگهداری به طور کلی مفهوم احتکار صدق نمی کند.بر اساس آیه شریفه: لا تأکلوا اموالکم بینکم بالباطل الاان تکون تجارة عن تراض، تجارت بر اساس رضایت و توافق طرفین یک ضرورت اجتماعی است و متاع در ازمنه و امکنه مختلف به قیمت متعادل در اختیار مردم قرار میگیرد؛ و به همین جهت اکل مال به باطل نیست، یعنی تاجر بدون اینکه تولیدی داشته باشد مالک چیزی میشود، و شارع تملک او را به خاطر این خدمت مجاز دانسته؛ و اگر این گونه نباشد اکل مال به باطل میشود، که احتکار یکی از مصادیق آن است. (الف - م، جلسه 180 درس)
چهارم: اینکه نگهداری طعام برای ذخیره قوت سالیانه خود و خانواده اش باشد نه برای فروش و تجارت. و این یک اقدام متعارف و معمولی است که بسیاری از خانواده ها [به ویژه خانواده های روستائی ] انجام میدهند. و این عمل در صورتی که درسطح جامعه گسترش یابد، اگرچه قهرا [در مقعطی از سال ] موجب رواج متاع و ترقی قیمتها میگردد، ولی از مواردی است که اشکالی در آن نیست، بلکه از برخی روایات استحباب آن استفاده میگردد، که نمونه هائی از آن را یادآور میشویم:
در روایت ابن بکیر از ابی الحسن (ع) از پیامبراکرم (ص) آمده است که فرمود:
و در روایت معمر بن خلاد آمده است که وی از ابوالحسن رضا(ع) در مورد نگهداری غذای یک سال پرسش کرد، آن حضرت فرمود:
.jpg)
