الکفر و الفسوق و العصیان حجرات (49) 7/ خداوند کفر و فسق، گنهکاری و معصیت را برای شما مکروه میشمارد."
و نیز گفتار باری تعالی در سوره اسراء پس از نهی نمودن از گناهانی نظیر زنا و قتل فرزند و خوردن مال یتیم و... میفرماید: "کل ذلک کان سیئة عند ربک مکروهااسراء (17) 38/ همه اینها نزد پروردگارت ناپسند و مکروه است" و سایر موارد مشابه آن.
بر این پایه اگر دلیلی بر اینکه نزد شارع مقدس عملی مکروه است دلالت داشت، ارتکاب آن جایز نیست؛ مگر اینکه دلیلی بر جواز انجام آن داشته باشیم. نظیر آنچه در باب نهی فرموده اند [که نهی دلالت بر حرمت میکند مگر دلیلی بر ترخیص داشته باشیم ] و چون که در جمله اول روایت فوق [اگر در شهر طعام فراوان باشد] حضرت فرمودند: "اشکالی ندارد" و جمله دوم نیز بیان مفهوم جمله اول است [در صورت کمبود طعام ] در این صورت جمله "کراهت دارد" به منزله این است که فرموده باشند: "اشکال دارد" و ظاهر این کلام نیز حرمت است. و این مطلبی است شایان تأمل.
علاوه بر آن "بی غذا گذاشتن مردم" از اموری است که خرد هر انسان بر زشتی آن حکم میکند و حکم به جواز آن از مذاق شرع مقدس بسیار بعید است. پس امام (ع) این جمله را در بیان همان امر ارتکازی عقلا فرموده است.
در هر صورت این روایت هیچ گونه ظهوری در کراهت اصطلاحی فقهی ندارد تا بتوان از روایات فراوانی که ظهور در حرمت شدید احتکار دارند و در گذشته ذکر کردیم صرف نظر نمود.
4- صدوق به سند خویش از حلبی از امام صادق (ع) روایت نموده که گفت: از آن
.jpg)
