آیت‌الله منتظری

می کرد، و دیدم که اشک از چشمانش بر صورتش جاری شده بود، محاسن شریفش را در دست گرفته و دنیا را طرف سخن قرار داده بود و می‎فرمود: ای دنیا، آیا مرا می‎فریبی ؟ آیا به من دست خواهی یافت ؟! هرگز! این زمان زمان تو نیست، من ترا سه طلاقه کردم که هیچ بازگشتی برای من به سوی تو نیست، عیش تو کوتاه و خطر تو [یا بهره تو] بسیار کم است، آه از کمی توشه و دوری سفر و هولناکی راه."یا دنیا أبی تشوقت ولی تعرضت ؟! لاحان حینک، فقد أبنتک ثلاثا لارجعة لی فیک، فعیشک قصیر و خطرک یسیر، آه من قلة الزاد و بعد السفر و وحشة الطریق. (مناقب ابن شهرآشوب ‏371/1)

"خداوند علی را رحمت کند، به خدا سوگند وی در میان ما همانند یکی از ما بود، هنگامی که بر او وارد می‎شدیم ما را کنار خود می‎پذیرفت، و هنگامی که چیزی از او می‎پرسیدیم پاسخ ما را می‎داد، هنگامی که به دیدار او می‎رفتیم به ما احترام می‎کرد، هرگز در خانه او به روی ما بسته نبود و هیچ نگهبانی مانع از دیدار ما با او نمی شد. و به خدا سوگند با اینکه او این همه به ما نزدیک بود و به ما ابراز محبت می‎فرمود ما به خاطر هیبتی که آن حضرت داشت قدرت سخن گفتن با او را نداشتیم و به خاطر عظمت و بزرگواری او ابتدای به سخن نمی کردیم، هنگامی که تبسم می‎فرمود دندانهای او همانند دانه های مروارید نمایان می‎شد. معاویه گفت: اوصاف او را بیشتر برایم بگو.