آیت‌الله منتظری

عاصم عرض کرد: پس شما ای امیرالمؤمنین، چرا غذاهای خشک می‎خورید و لباسهای خشن می‎پوشید؟ حضرت فرمود: "وای به حال تو، خداوند - عزوجل - بر پیشوایان عدل واجب فرموده که زندگی خود را با افراد کم بضاعت جامعه هماهنگ و همسان کنند تا بر تهیدستان تهیدستی آنان گران نیاید." عاصم بن زیاد چون این سخنان بشنید لباسهای خشن را کنار گذاشت و همان لباس ظریف و زیبای خود را پوشید."فقال أمیرالمؤمنین (ع): علی بعاصم بن زیاد. فجئ به، فلما رآه عبس فی وجهه، فقال له: أما استحییت من أهلک ؟ أما رحمت ولدک ؟ أتری الله أحل لک الطیبات و هو یکره أخذک منها؟ أنت أهون علی الله من ذلک ! أو لیس الله یقول: "و الارض وضعها للانام ‏ فیها فاکهة و النخل ذات الاکمام"؟ أو لیس الله یقول: "مرج البحرین یلتقیان ‏ بینهما برزخ لایبغیان ‏ (الی قوله) یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان"؟ فبالله لابتذال نعم الله بالفعال أحب الیه من ابتذاله لها بالمقال، و قد قال الله - عزوجل -: "و أما بنعمة ربک فحدث." فقال عاصم: یا أمیرالمؤمنین، فعلی ما اقتصرت فی مطعمک علی الجشوبة، و فی ملبسک علی الخشونة ؟ فقال: ویحک، ان الله - عزوجل - فرض علی أئمة العدل أن یقدروا أنفسهم بضعفة الناس کیلا یتبیغ بالفقیر فقره، فلقی عاصم بن زیاد العباء و لبس الملاء. (اصول کافی ‏410/1، کتاب الحجة، باب سیره امام، حدیث 3) در این روایت عباء: همان عبای خشن بوده که از پشم بافته می‎شده. ملاء: لباس نرم و لطیف است. در مرآة العقول در معنی جمله: "ابتذال نعمة الله بالفعال" آمده است: یعنی نعمت خدا را در جائی که باید مصرف شود با دست گشاده مصرف کنی بدون اینکه گرفتگی و فشاری بر خود وارد آوری. طعام جشب: غذای خشک . تبیغ به وتبوغ به: نگران آن بودن، گران آمدن.