آیت‌الله منتظری

"هنگام مسافرت آن حضرت به سوی شام دهقانان شهر انبار به استقبال آن حضرت آمده از مرکب پیاده شدند و به سرعت به سوی آن حضرت شتافتند، حضرت فرمود: این چه کاری بود که شما کردید؟! عرض کردند این آدابی است که ما امیران خود را با آن بزرگ می‎داریم. امام فرمود: به خدا سوگند با این عمل زمامداران شما بهره مند نمی شوند و شما با این کار در دنیا مشقت بر خود هموار می‎سازید. و در قیامت بدبخت خواهید بود. و چه زیانبار است مشقتی که پشت سر آن مجازات الهی باشد و چه پر سود است آرامشی که با آن امان از عذاب دوزخ باشد."ما هذا الذی صنعتموه ؟ فقالوا: خلق منا نعظم به أمراءنا. فقال (ع): والله ما ینفع بهذا أمراؤکم و انکم اتشقون علی أنفسکم فی دنیاکم، و تشقون به فی آخرتکم، ما أخسر المشقة وراءها العقاب، و أربح الدعة معها الامان من النار. (نهج البلاغه، فیض 1104/، لح 475/، حکمت 37) در این روایت "ترجلوا" یعنی از اسبهای خود پیاده شدند. اشتدوا: شتافتند. دعة : به معنی آرامش است.