آیت‌الله منتظری

"آن حضرت (ص) زبان خویش را جز برای بیان آنچه فائده داشت حفظ می‎کرد، با مردم معاشرت می‎کرد و از آنان دوری نمی جست، بزرگ هر قومی را گرامی می‎داشت و او را حاکم آنان قرار می‎داد. به هنگام جدا شدن و مفارقت از مردم، گشاده روئی و اخلاق نیک خود را از مردم دریغ نمی کرد، احوال اصحاب خویش را جویا می‎شد، و از مردم آنچه را در بین آنان می‎گذشت جویا می‎شد، کارهای نیک را نیک می‎شمرد و آن را تقویت می‎کرد، کارهای بد را بد می‎شمرد و آن را تقبیح می‎کرد، همواره در کارها معتدل و از ناهماهنگی به دور بود، غفلت نمی کرد تا مبادا مردم دچار غفلت و انحراف گردند، به کمتر از حق راضی نبود و از آن نیز تجاوز نمی کرد، کسانی که اطراف او بودند نیکان مردم بودند، بهترین آنان نزد وی کسی بود که نسبت به مسلمانان خیرخواهترین بود، و بزرگوارترین آنان کسی بود که بیشتر از همه با مردم همراهی و کمک داشت... در مجالس جای مخصوصی نداشت و از داشتن جای اختصاصی نهی می‎فرمود، هنگامی که به مجلسی وارد می‎شد در ادامه افرادی که نشسته بودند می‎نشست و دیگران را به رعایت این شیوه امر می‎کرد، با همه افراد جلسه احوالپرسی می‎کرد، به گونه ای که هیچ یک از افراد تصور نمی کرد که دیگری نزد وی محبوبتر از اوست، اگر با کسی مجالست می‎کرد آنقدر صبر می‎کرد تا او خداحافظی کند و جلسه را ترک نماید، هر کس از وی درخواست و حاجت داشت حاجت او را برآورده می‎کرد یا با زبان خوش از او معذرت خواهی