و اینکه امام (ع) در شرایط تقیه بوده است موجب نمی گردد که این فرمایش امام که فرمود: "این با امام است" را حمل بر تقیه نمائیم؛ زیرا این یک کبرای کلی است که اگر حق نبود ضرورتی در بیان آن نبود، و ضرورتها تا اندازه ای است که به آن نیاز است. و به جای آوردن قضای روزه توسط امام (ع) منافاتی با صحت عبادتی که از روی تقیه انجام گرفته ندارد؛ زیرا ترک روزه یک عمل وجودی نیست که جای روزه واجب را بگیرد."همان گونه که در باب حج اگر کسی از باب تقیه به جای روز نهم، روز هشتم وقوف به عرفات کرد حجش صحیح است اما اگر به خاطر تقیه به طور کلی وقوف به عرفات نکرد حجش باطل است، انجام دادن عملی از روی تقیه مجزی است ولی ترک عملی از روی تقیه قضا دارد. (الف - م، جلسه 164 درس)
12- در روایت دیگری همین مضمون بدین شکل آمده است:
"من نزدیک شده و از آن غذا خوردم و گفتم: روزه با تو است و افطار با تو است."فدنوت فأکلت، و قلت: الصوم معک و الفطر معک . (وسائل 95/7، ابواب ما یمسک عنه الصائم، باب 57، حدیث 4)
13- و در روایت سومی آمده است:
"روزه من با روزه تو و افطار من با افطار تو است."ما صومی الابصومک و لا افطاری الابافطارک . (وسائل 95/7، ابواب ما یمسک عنه الصائم، باب 57، حدیث 6)
.jpg)
