11- اصولا امیرالمؤمنین (ع) برای آبروی اهل کتاب و حراست و حفاظت از اموال آنان احترام ویژه ای نظیر آبرو و اموال مسلمانان قائل بود؛ از این روست که پس از شنیدن شبیخون سربازان معاویه به شهر انبار و تعرض به زنان مسلمان و اهل ذمه میفرماید:
"به من خبر رسیده که یکی از آنان بر یک زن مسلمان و دیگری بر یک زن معاهد که در پناه اسلام است وارد شده و خلخال و گردنبند و گوشواره او را ربوده است و هیچ چیز جز داد و فریاد و کمک خواهی زن مانع وی نبوده است، آنگاه آنان با دست پر [از اموال مردم ] آنجا را ترک گفته اند. نه به یکی از آن سربازان خدشه ای وارد شده و نه برای پیشگیری از آنان خونی ریخته شده است، پس اگر یک مرد مسلمان پس از این ماجرا از تأسف جان خود را از دست بدهد سرزنشی بر وی نیست بلکه به نظر من با چنین حادثه ای مردن سزاوارتر است."ولقد بلغنی ان الرجل منهم کان یدخل علی المراءة المسلمة و الاخری المعاهدة فینتزع حجلها و قلبها و قلائدها و رعاثها، ماتمنع منه الابالاسترجاع و الاسترحام، ثم انصرفوا وافرین، ما نال رجلا منهم کلم و لااریق لهم دم، فلو ان امراء مسلما مات من بعد هذا اسفا ما کان به ملوما بل کان به عندی جدیرا. (نهج البلاغه، فیض 95/، لح 69/، خطبه 27)
12- در نامه آن حضرت (ص) که به برخی مأموران گردآوری مالیات مینویسد آمده است:
"برای گرفتن خراج، لباس زمستانی و تابستانی مردم، و چهارپانی که با آن کار میکنند و بنده آنها را به فروش نرسانید، و هرگز کسی را برای گرفتن یک درهم تازیانه نزنید؛ و هرگز به اموال مردم چه اهل نماز باشند و چه معاهده،
.jpg)
