9- باز در نهج البلاغه در وصیت آن حضرت پس از آنکه از سوی ابن ملجم مورد اصابت واقع شد آمده است:
"خدا را! خدا را! در مورد یتیمان، دهانهای آنها را بدون غذا مگذارید و در پیشگاه خود آنان را خوار مشمرید."الله الله فی الایتام، فلاتغبوا افواههم و لایضیعوا بحضرتکم. (نهج البلاغه، فیض 977/، لح 421/، نامه 47)
10- در اصول کافی به سند خود از حبیب بن ابی ثابت آمده است که گفت:
"مقداری عسل و انجیر از همدان و حلوان نزد امیرالمؤمنین (ع) آوردند، آن حضرت به نمایندگان ایتام دستور داد تا یتیمان را گردآوری کنند، آنگاه مشکهای عسل را در اختیار آنان قرار داد تا سر آنها را لیس بزنند، و آن حضرت قدح قدح آنها را بین مردم تقسیم میکرد. شخصی به آن حضرت عرض کرد: ای امیرالمؤمنین چرا به اینان اجازه دادی تا سر مشکها را لیس بزنند؟ حضرت فرمود:
امام پدر یتیمان است، و من به جای پدرانشان این ظرفها را در اختیار آنها گذاشتم تا لیس بزنند."ان الامام ابوالیتامی و انما العقتهم هذا برعایة الاباء. (اصول کافی 406/1، کتاب الحجة، باب ما یجب من حق الامام، حدیث 5)
11- در کتاب مناقب ابن شهرآشوب در رابطه با مناقب امیرالمؤمنین (ع) از ابی نعیم آمده است:
"امیرالمؤمنین (ع) همواره بشاش و خنده رو بود؛ وی باران رحمت نیازمندان، فریادرس پناهندگان، آرزوی آرزومندان، و پناهگاه بی پناهان بود. وی با زیردستان و مردم خود مهربان و بر رفتار خود مسلط بود، با کلامی خوش از آنان دلجوئی میکرد و از صمیم قلب آنان را دوست میداشت.
.jpg)
