آیت‌الله منتظری

و هرگز کسی مالش را در غیر راه حق مصرف نکرد و نزد غیر اهلش نگذاشت مگر اینکه خداوند وی را از سپاسگزاری آنان محروم نمود و دوستی آنان را برای دیگری قرار داد؛ و اگر روزگاری پای وی بلغزد و نیاز به کمک آنان پیدا کند، همینان بدترین یاران و حق ناشناسترین دوستان هستند."اتأمرونی ان اطلب النصر بالجور فیمن ولیت علیه ؟ والله ما اطور به ما سمر سمیر و ما ام نجم فی السماء نجما، لو کان المال لی لسویت بینهم، فکیف و انما المال مال الله ؟ الاو ان اعطاء المال فی غیر حقه تبذیر و اسراف، و هو یرفع صاحبه فی الدنیا و یضعه فی الاخرة، و یکرمه فی الناس و یهینه عندالله. و لم یضع امرؤ ماله فی غیر حقه و لا عند غیر اهله الاحرمه الله شکرهم و کان لغیره ودهم، فان زلت به النعل یوما فاحتاج الی معونتهم فشر خدین و ألام خلیل." (نهج البلاغه، فیض 389/، لح 183/، خطبه 126) در متن عربی این روایت "اطوار و طاربه" به معنی نزدیک شدن و انجام دادن کاری است. "سمر" به معنی شب یا داستانسرائی در شب است. "سمیر" به معنی روزگار است، و "ما سمر سمیر" به معنی پی درآمدن شب و روز است و مقصود این است که من برای همیشه چنین کاری را انجام نمی دهم. "خدین" به معنی دوست است.

در شرح ابن ابی الحدید معتزلی در توضیح این خطبه آمده است:

وی در زمان خلافت ابوبکر نیز همین نظریه را داشت و آن را به ابوبکر