آیت‌الله منتظری

و نظامی هر صدای نصیحتگر و مخالفی خاموش و محو می‎شود، و بدین سان پس از مدتی در جامعه معروفها منکر و منکرات معروف جلوه می‎کند و فساد و تباهی در حکومت و مردم راه می‎یابد.

به عنوان نمونه در صدر اسلام بین حکومت معاویه در شام و حکومت امیرالمؤمنین علی (ع) در کوفه از نظر ایدئولوژی و مکتب ظاهرا هیچ گونه تفاوتی وجود ندارد؛ هر دو خود را خلیفه رسول خدا می‎دانند، هر دو برای کارهای خود به قرآن تمسک می‎کنند، هر دو نماز جماعت و جمعه برگزار می‎کنند و برای شرکت در مراسم حج نماینده می‎فرستند و حتی در شعار و تبلیغات، حکومت معاویه از حکومت علی (ع) هم پیشی می‎گیرد، اما نقطه اختلاف این دو حکومت دقیقا در شخص علی (ع) و معاویه و اهداف درونی و عملکرد این دو نهفته است؛ این یک حکومت را مسئولیت و امانت خدا و مردم می‎داند، و آن دیگری به عنوان یک طعمه به ان می‎نگرد و با دسیسه های مختلف زمینه چینی می‎کند تا بدان دست یابد؛ این یک به منظور برابری با تهیدستان جامعه - با اینکه دسترسی به بهترین امکانات دارد - به ساده ترین خوراک و پوشاک قناعت می‎کند، آن یک به بهانه اینکه مرکز حکومتش نزدیک بلاد کفر است کاخ سبز می‎سازد؛ این یک برادرش عقیل را به خاطر اینکه بیش از حق خود از بیت المال طلب کرده با آهن گداخته متوجه حق خویش می‎سازد، آن یک پست های مهم و کلیدی حکومت و امکانات بیت المال را به حزب اموی اختصاص می‎دهد و برای خوش بین کردن افراد به خود، رقم های کلان از بیت المال می‎بخشد؛ این یک اگر در دورترین نقاط حکومت وی بر کسی ستمی رود خود را مسئول می‎داند، آن یک در پیش روی و با آگاهی او بدترین جنایتها صورت می‎گیرد و سکوت می‎کند؛ این یک متملقین و چاپلوسان را از خود می‎راند و آزادگی و سربلندی را برای ملتش می‎خواهد، آن یک به متملقین و چاپلوسان مقام و مسئولیت می‎دهد تا راه و رسم بردگی و بندگی را پیش پای دیگران بگذارد؛ این یک حکومت را برای خدمت به مردم