آیت‌الله منتظری

"دزدی را به نزد علی (ع) آوردند، آن حضرت یک دست او را قطع کرد، بعد از مدتی دوباره او را به خاطر دزدی دستگیر کرده و به نزد آن حضرت آوردند، دستور داد پای چپ او را نیز قطع کردند، سپس برای سومین بار او را به همان جرم دستگیر کرده و به نزد آن حضرت آوردند، آن حضرت فرمود: من از پروردگارم شرم دارم که برای او هیچ دستی باقی نگذارم که به واسطه آن بخورد و بیاشامد و خود را تطهیر نماید و یا پایی برایش باقی نگذارم که به واسطه آن راه برود، از این رو او را تازیانه زده و به زندان سپرد و خرج او را نیز از بیت المال قرار داد."عن العیاشی، عن السکونی، عن جعفر بن محمد، عن ابیه، عن علی (ع): "انه أتی بسارق فقطع یده، ثم أتی به مرة أخری فقطع رجله الیسری، ثم أتی به ثالثة فقال: انی أستحیی من ربی أن لا أدع له یدا یأکل بها و یشرب بها و یستنجی بها و لا رجلا یمشی علیها، فجلده و استودعه السجن و أنفق علیه من بیت المال." (وسائل ج ‏496/18، باب 5 از ابواب سرقت، حدیث 16)

"شیوه امیرالمؤمنین بر این بود: وقتی که کسی به جرم دزدی دستگیر و دست و پایش قطع می‎شد و بار سوم او را به همان جرم به نزدش می‎آوردند، تازیانه اش می‎زد و سپس زندانی می‎ساخت و خرجی او را نیز از بیت المال مسلمین قرار می‎داد."عن الجعفریات بسنده: "و کان امیرالمؤمنین (ع) اذا سرق السارق بعد أن تقطع یده و رجله، جلد و حبس فی السجن و أنفق علیه من فئ المسلمین." (مستدرک الوسائل ج ‏236/3، باب 5 از ابواب حد سرقت، حدیث 2)