جایز میباشد، برای اینکه اساسا جنگ بر خدعه و مکر و زرنگی استوار شده است. (ألحرب خدعة .)(۱)آنچه از این روایت استفاده میشود و ما مجاز میدانیم، فقط در رابطه با جنگ و کشف توطئه های ضد اسلام و کسب اخبار از امکانات دشمن خارجی است. لکن نباید ما چنین پنداریم که در داخل نیز میتوان به هر بهانه ای دروغ گفت، و از این طریق مثلا متهمین را وادار به اعتراف کرد؛ به ویژه در مسائل مربوط به شؤون زندگی فردی و خصوصی افراد شرعا نمی توان کسی را از طریق دروغ گفتن و اغفال وادار به اعتراف ساخت، و آن اعتراف حجیت شرعی ندارد. جواز دروغ فقط در جنگ و نیز در رابطه با کشف توطئه هایی است که نظام را تهدید کند، و نه در امور جزئی و کوچک و امور شخصی مردم. (از افاضات معظم له در جلسه 271 درس فقه)
16- در مجمع البیان راجع به غزوه حدیبیه آمده است:
"...پیامبرخدا(ص) پیشاپیش نیروهای خود شخصی را که از قبیله بنی خزاعه بود به سوی قریش فرستاد، تا وضعیت آنان را مورد شناسایی و ارزیابی قرار بدهد و برای پیامبر گزارش کند. پیامبر نیز با همراهان خود حرکت کردند تا اینکه به منطقه موسوم به "غدیر الاشطاط = برکه اشطاط" رسیدند که در نزدیکی عسفان قرار داشت. در آنجا بود که جاسوس خزاعی او برگشت و گفت: قریش قصد مقابله و جنگ با شما را دارند و میخواهند نگذارند شما وارد مکه شده و به زیارت خانه خدا نائل آیید. من کعب بن لوی و عامر بن لوی [از رجال سرشناس مکه ] را مشاهده کردم که "أحباش" [یعنی حبشه ای ها و سیاهپوستان و یا افراد متفرقه ] را جمع کرده و میخواهند با شما بجنگند و شما را از زیارت کعبه بازدارند. پیامبر بعد از استماع این گزارش به نیروهای خود فرمود: حرکت کنید، آنان نیز حرکت کردند."
(۲)مجمع البیان ج 117/5 (چاپ ده جزء در 5 مجلد) در لسان العرب نوشته است: "احبوش" گروه حبشیان و سیاهپوستان را گویند... و نیز گفته شده است: هر نیرویی را که در یک جا گرد آمده باشد، از این نظر که از دور یک نوع سیاهی ای را به وجود میآورد "احباش" مینامند، اعم از اینکه افراد آن
(۱) آنچه از این روایت استفاده میشود و ما مجاز میدانیم، فقط در رابطه با جنگ و کشف توطئه های ضد اسلام و کسب اخبار از امکانات دشمن خارجی است. لکن نباید ما چنین پنداریم که در داخل نیز میتوان به هر بهانه ای دروغ گفت، و از این طریق مثلا متهمین را وادار به اعتراف کرد؛ به ویژه در مسائل مربوط به شؤون زندگی فردی و خصوصی افراد شرعا نمی توان کسی را از طریق دروغ گفتن و اغفال وادار به اعتراف ساخت، و آن اعتراف حجیت شرعی ندارد. جواز دروغ فقط در جنگ و نیز در رابطه با کشف توطئه هایی است که نظام را تهدید کند، و نه در امور جزئی و کوچک و امور شخصی مردم. (از افاضات معظم له در جلسه 271 درس فقه)
(۲) مجمع البیان ج 117/5 (چاپ ده جزء در 5 مجلد)