باز آن حضرت فرمود: بعد از این مراحل حاکم مسلمین حق دارد آن نه نفر را تعزیر و تأدیب [بدنی ] کرده و [تا مدتی که مصلحت میداند] زندانی کند."عن علی بن ابراهیم، عن أبیه، عن احمد بن الحسن المیثمی، عن ابان، عن الفضیل بن یسار، قال: قلت لابی جعفر(ع): عشرة قتلوا رجلا؟ قال: "ان شاء أولیاؤه قتلوهم جمیعا و غرموا تسع دیات، و ان شاؤوا تخیروا رجلا فقتلوه و أدی التسعة الباقون الی اهل المقتول الاخیر عشر الدیة کل رجل منهم." قال: "ثم الوالی بعد یلی أدبهم و حبسهم." (وسائل ج 30/19، باب 12 از ابواب قصاص نفس، حدیث 6)
این روایت را اساتید و مشایخ سه گانه [مؤلفین کتب اربعه حدیثی ] نقل کرده اند، سند آن نیز قابل اعتماد است.در سند این روایت "علی بن ابراهیم" و پدر او "ابراهیم" هر دو خوبند، "احمد بن حسن میثمی" نیز از نوادگان میثم تمار است، گفته شده: واقفی بوده ولکن با این حال توثیق شده است. "ابان" از فرقه "ناووسی" بوده است ولی با این حال توثیقش کرده اند. فضیل بن یسار نیز خوب است؛ لذا باید گفت: روایت از نظر سند اشکالی ندارد. (از افاضات معظم له در جلسه 257 درس فقه)
2- باز در کتاب وسائل با سند ویژه او از "ابی بصیر" روایت شده که او گفته است:
"از امام صادق (ع) درباره مردی که مرد دیگری را عمدا کشته و سپس فرار کرده و از دسترس خارج شده است، سئوال کردم [که در این باره چه باید کرد؟] حضرت پاسخ داد:
اگر او مال داشته باشد، خونبهای مقتول از مال او پرداخته میشود؛ و اگر مالی نداشته باشد، خونبهای مقتول از خویشاوندان قاتل فراری بازپس گرفته میشود، و در
.jpg)
