در متن عربی حدیث واژه "ترح" به معنای "ضد شادمانی = اندوه" میباشد، لکن در مستدرک الوسائل آن را با طاء به صورت "طرحه الله" ضبط کرده است.
10- در کتاب "الغارات" آورده است:
"علی (ع) منذر بن جارود را به فرمانروائی ناحیه فارس گماشت، او مقداری از اموال خراجی ( مالیاتهای ارضی) را به تصرف شخصی خود درآورد که مقدار آن چهارصد هزار درهم بود، و حضرت او را زندانی کرد ولی شخصی به نام صعصعه شفاعت نمود و حضرت نیز او را آزاد فرمود.""کان علی (ع) ولی المنذر بن الجارود فارسا فاحتاز مالا من الخراج، قال: کان المال أربع مئة ألف درهم، فحبسه علی (ع) فشفع فیه صعصعة بن صوحان الی علی (ع) و قام بأمره و خلصه." (الغارات ج 522/2)
11- باز در الغارات روایت کرده است:
"علی (ع) یزید بن حجیه را به فرمانروائی ری و دستبی [بر وزن انزلی ] گماشت، او در مقدار خراج کسر آورد و مالی را به طور پنهانی برای خود برداشت، در نتیجه علی (ع) نیز او را زندانی کرد."و فیه أیضا: "کان یزید بن حجیة قد استعمله علی (ع) علی الری و دستبی، فکسر الخراج و احتجن المال لنفسه، فحبسه علی (ع). (الغارات ج 525/2) واژه "دستبی" که در متن آن حدیث آمده، طبق گفته یاقوت حموی معرب کلمه فارسی "دشت پی" میباشد که به قالب زبان عربی درآمده و تبدیل به "دستبی" شده است. "دستبی" نام منطقه ای گسترده ای واقع در میان سه شهر همدان، قزوین و ری بوده است. و از نظر تابعیت شهری به دو منطقه جداگانه به نامهای "دستبی ری" و "دستبی همدان" تقسیم شده بود، که بعدها با تلاش و سعایت شخصی به نام "حنظلة بن خالد تمیمی" که ساکن قزوین بوده هر دو منطقه یکی شده و تابع قزوین گردید. ر.ک . معجم البلدان ج 454/2 و 475 و 476؛ چاپ سابق الذکر، ذیل واژه های دنباوند و دستبی. (مقرر)
احتمالا اگر وارسی و تتبع بیشتری صورت بگیرد به نمونه های بیشتری از این قبیل روایتها میتوان دست یافت. و ادغام کردن این روایت در آن روایت پیشین که
.jpg)
