ظاهر این است که موارد مربوط به "دین" و "تهمت" خصوصیت ندارند، بلکه این حکم یعنی لزوم آوردن و شرکت دادن زندانیان در نماز جمعه و عید، هر مسلمان زندانی شده را دربرمی گیرد.
و نیز چه بسا از این دو روایت چنین معلوم میشود که در آن روزگاران اغلب زندانیان در رابطه با دین و تهمت زندانی میشده اند، و قضیه زندانها مشابهتی با روزگار ما نداشته است که هر کسی را در ارتباط با ارتکاب کبیره و صغیره و یا برخی امور موهوم زندانی کنند، چنانکه در دوران امیرالمؤمنین (ع) و قبل از آن از زندانهای سیاسی از نوع رایج آن در روزگار ما خبری نبوده است، و مردم آزاد بودند که عقاید و نظریات سیاسی و غیرسیاسی خود را اظهار کنند. البته اگر به قیام مسلحانه (بغی و طغیان) و کشتار و غارت منجر میشد با آن مقابله میکردند.
3- باز از "جعفریات" با سند ویژه آن از جعفر بن محمد از پدرش روایت شده که آن حضرت فرمود:
.jpg)
