و شیوه های زندگی اصحاب پیامبراسلام (ص) و نیز ائمه معصومین (ع) شاهد زنده ای برای این مطلب میباشند.در سابق در میان مسلمین زندانی سیاسی به این معنی که هر کس که عقیده ای برخلاف عقیده رایج حکومت وقت داشته باشد زندانی شود، وجود نداشته است و مطرح نبوده است. مثلا ابن کواء در مسجد علنا بر زیان و ضد امیرالمؤمنین علی (ع) سخن میگفته است. و یا امام صادق (ع) با امثال ابن ابی العوجاء دهری به مناظره و گفتگو میپرداخته است، البته آن حضرت قدرت اجرائی را در دست نداشته است، اما امیرالمؤمنین (ع) چرا، ولکن تا مادامی که آنان دست به عملی نمی زدند مورد تعرض قرار نمی گرفتند. (از افاضات معظم له در جسله 243 درس فقه) البته چنانکه حضرت استاد دامت برکاته نیز در متن به طور مجمل و تلویحی مورد اشاره قرار داده اند نظام کیفری اسلام در مورد انحرافات و بزهکاریهای سیاسی، چارچوب ویژه ای دارد که شاید بتوان نظام و چارچوب آن را بدین گونه توضیح داد: اگر جرائم مانند اظهار مخالفت با دولت، خروج و بغی و ارعاب عموم را بتوان جرم سیاسی نامید، شیوه جزائی اسلام درباره اینها این است که اگر منجر به قتل و یا از بین رفتن مال مردم و صدمه دیدن امنیت همگانی و...بشود، مجازات آن به عنوان محاربه اعدام میباشد و دیگر مسأله ای به نام زندان در کار نخواهد بود. البته در صورتی است که "نفی من الارض" در آیه مربوط به مجازات محاربین به معنای "زندان" نباشد. و اگر عقاید افراد به عمل ارعابی و مسلحانه علیه نظام و جامعه منجر نشود، مانند حرفهای ابن کواء و غیره، در آن صورت مورد تعرض قرار نمی گیرند. از مجموع مجرمین اعتقادی فقط زن مرتد میباشد که محکوم به زندان میشود، او نیز در صورت توبه کردن از زندان آزاد میشود. لذا باید گفت: در چارچوب نظام حقوقی اسلامی زندان و زندانی سیاسی به معنای رایج زمان ما که ناشی از اندیشه ها و حقوق ملل غربی است موضوعیت ندارد.(مقرر)
.jpg)
