در این مسأله اقوال و دیدگاههای متفاوتی است. و در هر حال احتیاط نیکو است. مطلب دیگر اینکه: آیا صرف خودداری از استمرار گناه برای رفع وجوب نهی از منکر کافی است، یا اینکه لازم است از گذشته خویش نیز توبه کرده باشد؟ از کلمات اکثر فقها استفاده میشود که به صرف خودداری از گناه نهی از منکر ساقط است.
بلی، چون توبه از گناه واجب است، در امر به معروف اگر آشکار شود که وی بر ترک آن اصرار دارد واجب است امر به توبه، بلکه مجرد احتمال به استمرار نیز به دلیل وجود استصحاب وجوب کفایت میکند.
این برخی از کلمات اصحاب در این زمینه بود. محقق اردبیلی (ره) نیزدر مجمع الفایده میفرماید:
و حقا نظر ایشان نظر درستی است، بلکه ظاهرا در همه اعصار سیره بر این بوده که از ظواهر شرع مبین مراقبت به عمل آید و از تجاهر به گناه و معصیت جلوگیری میکرده اند، و هرگز بنای افراد و محتسبین بر تفتیش و دخالت در مسائل سری مردم، یا امر و نهی بر اساس استصحاب و نظایر آن نبوده است.
در روایت محمد بن مسلم یا حلبی از امام صادق (ع) آمده است که فرمود: پیامبرخدا(ص) فرمود:
و به همین مضمون روایات مستفیضه دیگری وارد شده که در جایگاههای خود میتوان مورد مطالعه قرار داد.لا تطلبوا عثرات المؤمنین، فان من تتبع عثرات اخیه تتبع الله عثراته، و من تتبع الله عثراته یفضحه ولو فی جوف بیته. (ر.ک . کافی 355/2، کتاب الایمان و الکفر، باب من طلب عثرات المؤمنین؛ و وسائل 594/8، باب 150، از ابواب احکام العشره.
.jpg)
