آیت‌الله منتظری

"همانا گناههای کم خردانتان را به گردن آگاهانتان باید حمل کنم (تا اینکه فرمود:) چه چیز شما را بازداشت از اینکه وقتی از طرف یکی از شما خبری که ناخوشایند شما و موجب ناراحتی و اذیت ماست به شما می‎رسد، او را تنبیه و سرزنش کنید و با کلام رسا با او سخن گویید؟ عرض کردم: فدایت شوم آنان از ما نمی پذیرند، فرمود: از آنان کناره گیری کرده و از مجالسشان دوری گزینید."لاحملن ذنوب سفهائکم الی (علی خ.م) علمائکم (الی ان قال:) ما یمنعکم عن الرجل منکم ما تکرهون و ما یدخل علینا به الاذی ان تاتوه فتؤنبوه و تعذلوه تقولوا له قولا بلیغا؟ قلت: جعلت فداک اذا لایقبلون منا. قال: اهجروهم واحتنبوا مجالسهم. (وسائل ‏415/11، ابواب امر و نهی، باب 7، حدیث 3)

"این حق من است که بی گناهان شما را به جرم گناهکاران مؤاخذه کنم؛ و چرا این حق را نداشته باشم با اینکه خبر انجام عمل ناپسندی توسط یکی از شما به شما می‎رسد ولی شما او را نهی از منکر نکرده و از وی بیزاری نمی جویید و او را آزار نمی دهید تا از عمل ناپسند خود دست بردارد."انه قد حق لی ان آخذ البرئ منکم بالسقیم، و کیف لا یحق لی ذلک و انتم یبلغکم عن الرجل منکم القبیح فلا تنکرون علیه و لا تهجرونه و لا تؤذونه حتی یترک . (وسائل ‏415/11، ابواب امر و نهی، باب 7، حدیث 4)

"اگر هنگامی که از یک نفر شما خبر ناپسندی به شما می‎رسید شما به نزد وی می‎رفتید و به وی می‎گفتید: فلانی ! یا از ما دوری گزیده و کناره بگیر، یا از این عمل زشت خود دست بردار، اگر دست برمی داشت [که مسأله تمام بود] و الااز او دوری می‎گزیدید."لو انکم اذا بلغکم عن الرجل شئ تمشیتم الیه فقلتم: یا هذا، اما ان تعتزلنا و تجتنبنا و اما ان تکف عن هذا، فان فعل، و الافاجتنبوه. (وسائل ‏415/11، ابواب امر و نهی، باب 7، حدیث 5)