حکومت و کینه مردم به نظام میشود که در نهایت احیانا به شورش و انقلاب آنان منتهی میگردد.
عقل و شرع نیز همواره در رهبران و کارگزاران و وزراء ویژگی ها و شرایطی را لازم میشمارند که واجب است آنها را رعایت نمود و برای تحقق آن دقت کافی به خرج داد، و سهل انگاری و اهمال در آن موجب خیانت به اسلام و امت اسلامی است.
عمده این ویژگی ها را میتوان بدین گونه برشمرد: عقل کافی، ایمان، تخصص و تجربه، قدرت بر تصمیم گیری و عمل، مورد اطمینان و امانتدار بودن، دور بودن از خصلت های ناپسند نظیر حرص و طمعکاری و...
ماوردی به هنگام بیان این ویژگی ها ابتدا وزارت را به دو گونه تقسیم کرده آنگاه برای هر دو دسته ویژگی هائی برشمرده که یادآور میشویم:اینکه ماوردی وزراء را به دو دسته تقسیم کرده بدین سبب بوده که در آن زمانها برخی از پادشاهان و خلفا برای اینکه به عیش و نوش خود بپردازند به طور کلی اداره کارها را به شخص دیگری واگذار میکرده اند، نظیر جعفر برمکی در زمان هارون الرشید که در واقع سلطان واقعی او بود و خلیفه به خوشگذرانی اش مشغول بود، و شاید این گونه تقسیم بندی برای توجیه وضعیت موجود آن زمان بوده و معلوم نیست ما در اسلام به این گستردگی وزارت تنفیذ داشته باشیم. (الف - م، جلسه 140 درس)
یک : امانتداری؛ تا در اموری که به امانت به وی سپرده شده خیانت نورزد، و در کاری که از وی خیرخواهی شده ناخالصی به خرج ندهد.
دو: راستگوئی؛ تا به خبر وی اطمینان حاصل شود و آنچه مردم را از آن باز میدارد مورد توجه جامعه قرار گیرد.
سه: کمی طمع؛ تا رشوه نگرفته و بدان متمایل نشود و خدعه نکرده و آن را کوچک نشمارد.