مسؤولیت ها را متناسب با ضرورت و نیاز جامعه به افراد باصلاحیت واگذار میفرمود؛ آن حضرت برای شهرها والی و استاندار معین مینمود و افرادی را برای گردآوری زکات و مالیات میگماشت، و برای سریه ها و برخی غزوات فرمانده نظامی معین میفرمود، و دستورالعمل و وظایف آنان را به آنان گوشزد میکرد، چنانچه تاریخ نمونه هایی از آنها را ثبت و ضبط کرده است.
و باز ما همین سادگی را در حکومت های پس از وی و حکومت امیرالمؤمنین (ع) با اینکه دامنه خلافت آن حضرت گسترده و شهرهای مسلمان نشین زیاد شده بود مشاهده میکنیم.
پس آنچه در سیستم اجرایی مهم است پاسخگویی به درخواست ها و رفع نیازمندیهای جامعه و عمل به وظایف در کوتاهترین مدت و ساده ترین راه و کمترین مؤونه و مخارج است، و بر همین پایه است که اساس حکومت استوار و رضایت مردم که ضامن بقاء و دوام و امنیت کشور است جلب میگردد.
امیرالمؤمنین (ع) چنانچه در نهج البلاغه آمده در نامه خویش به مالک اشتر نخعی میفرماید:
2- خاستگاه قوه مجریه
روشن است که وزراء و کارگزاران حکومت در هر شغل و درجه، یا از سوی امام