آیت‌الله منتظری

روشن است که تمسک به کتاب، توجه به دستورات خدا و عمل به مضامین قرآن است؛ و تمسک به عترت، توجه و عمل به گفتار و سنت ائمه معصومین (ع) است. پس گفتار و سنتهای آنان دارای حجیت شرعی و الهی است.

و پیش از این دانستی که این حدیث (ثقلین) بین فریقین متواتر است، و دو روایت فوق صرفا به عنوان نمونه ذکر گردید. مضمون این روایت را پیامبراکرم (ص) در موارد متعدد بیان فرموده اند: یکی در روز عرفه آخرین سفر پیامبراکرم (ص) به حج (حجة الوداع)، دیگری در سرزمین غدیرخم، سومی بر فراز منبر خویش در مسجد مدینه، چهارمی در حجره مبارک خویش به هنگام بیماری، که همه این تأکیدها برای تثبیت کتاب و عترت به عنوان دو رکن اساسی دین مبین اسلام بوده است، که می‎توان در کتب حدیث به موارد نقل آن دست یافت. و بر همین اساس است که هر عاقل دانایی حدس می‎زند که مسأله امامت عترت پیامبر(ص) و لزوم تمسک به آنان همان نکته مهمی بوده که پیامبراکرم (ص) به هنگام بیماری خویش به وسیله کتابت قصد تثبیت آن را داشت، اما افرادی از نگارش آن مانع شدند، که روایت ذیل بیانگر همین واقعیت است.

صحیح بخاری به سند خویش از ابن عباس روایت نمود که گفت:

عبیدالله نقل می‎کند که ابن عباس پیوسته می‎گفت: بزرگترین مصیبت و بلکه همه مصیبتها در این است که با ایجاد اختلاف و ابراز سخنهای بیهوده مانع شدند که پیامبرخدا برای آنان این نامه را بنویسد. حال باید در جمله ای که در این روایت آمده جمله "پس از آن گمراه نشوید - لن تضلوا بعدی" و شباهت زیاد آن با تعبیر پیامبر در روایت ترمذی اندیشید و به دست آورد که پیامبراکرم (ص) در آن لحظات حساس