آیت‌الله منتظری

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم انّا نشکو الیک فقد نبیّنا و غیبة ولیّنا

سوم محرّم یادآور عروج مظلومانۀ رادمردی است که آزادگی را در مکتب امام و مقتدایش امام حسین(ع) نه تنها آموخت، که زندگی کرد.پیروزی خون بر شمشیر و پیروزی ایمان و اخلاص و ایثار بر نفاق و تزویر و قدرت طلبی، قانون نانوشتۀ حاکم بر همیشۀ تاریخ است.

و محرّم ماهی است به قدمت تاریخ، و تاریخ تشیع جلوۀ این عظمت و قانون حکیمانۀ الهی.پنج سال پیش در 29 آذر 1388 نام آیت الله منتظری در فضای محرّم پیچید و با سوّم محرّم گره خورد و مظلومانه دعوت حق را لبیک گفت، که الهی رضاً برضائک.

گذشته چراغ راه آینده است؛ و ثبت وقایع زندگی اسطوره ها و بیان درد و رنج و غم آنانی که برای انجام رسالت الهی و عمل به وظیفۀ اخلاقی سر از پا نشناختند چراغی است فراروی نسل فردا، و عبرتی است که بسا از تکرار خطاها می کاهد.

آیت الله منتظری زمانی که هنوز آثار زخم‌های ناشی از سال‌ها شکنجه و اسارت دوران شاهنشاهی بر جسم و جانش التیام نیافته بود و چند صباحی بیشتر از شهادت فرزند برومندش شهید محمّد منتظری نمی‌گذشت، با اعتراض به رفتارهای غیر انسانی و اعدام‌های خلاف قانون و ضدّ اسلامی، ناخشنودی خود را از این اعمال اعلام و اعتراضات صریح خود را طی نامه ها و بیانیه هایی بیان داشت.

و بدین سان با آغاز سال 1368 با دسیسه بدخواهان، مقدمات برکناری و عزل ایشان از قائم مقامی رهبری رقم خورد. غافل از آن که این نقطۀ عطفی در فلاح و رستگاری ایشان بود که با سجدۀ شکر حاج علی منتظری پدر بزرگوار ایشان پس از این مسأله همراه شد.

آیت الله منتظری فزت و ربّ الکعبه علی(ع) را در طول حیات سراسر عقیده و جهاد خود بارها درک کرد:

آنگاه که در دی ماه 1368 پس از اعتراض به مسألۀ استقراض از دول بیگانه و بیان عوارض سوء آن برای کشور، قدرت طلبان تمامیت خواه با گسیل عوامل خود و با ایجاد جوّ رعب و وحشت و عربده کشی و سنگ پرانی به دفتر ایشان حمله ور شدند؛ و در تریبون های نماز جمعه و سخنرانی ها و رسانۀ ملی و روزنامه ها حرمت شکنی و وقاحت را به نهایت رساندند، و چنان بر ایشان تاختند که تاریخ از نقل آن شرمسار است؛ گویی قصد آن داشتند که گوی سبقت از هم بربایند.در 22 بهمن 1371- ماه بزرگداشت پیروزی انقلاب - در پی سخنرانی معظم له و اعتراض به دستگیری های بی‌رویۀ افرادی که در بین آنان شخصیت‌های دست اندرکار انقلاب و فرماندهان جنگ تحمیلی نیز وجود داشت، با هجوم شبانۀ نیروهای رسمی اطلاعات و سپاه و با محاصرۀ محدودۀ دفتر و بیت ایشان و با قطع برق و تلفن، اقدام به تخریب محوطه و غارت دفتر و پلمب چند روزۀ حسینیه محل تدریس معظم له نمودند.

در دی ماه سال 1373، پس‌از فوت آیت الله العظمی اراکی، بدون داشتن هرگونه بهانه، و تنها در پی جوسازی‌های شیفتگان قدرت، یک بار دیگر حاکمیت برآشفت و با گسیل عوامل خود و حمله به حسینیه و تخریب تریبون و شکستن لوازم حسینیه، بار دیگر سرشت خویش را نمایان ساخت.

در 28 آبان 1376، پس ‌از سخنرانی تاریخی سیزده رجب، طی یورشی برنامه ریزی شده با حملۀ مجدّد به حسینیه، دفتر و بیت ایشان، حسینیه و دفتر را اشغال نمودند و با پخش مارش‌های نظامی که یادآور عملیات دوران جنگ تحمیلی بود و خواندن بیانیه های پی در پی با عنوان تسخیر دوّمین لانۀ جاسوسی، به مدت چند روز در حسینیه استقرار یافتند و اقدام به تخریب و غارت وسائل و پاره کردن کتاب‌ها و حتی قرآن نمودند.

بدین گونه حصر خانگی ناجوانمردانه و غیرقانونی ایشان توسط شاگردان ناسپاسش رقم خورد؛ که بیش از پنج سال ادامه یافت. به گونه ای که حتی حضور بر مزار فرزند شهیدش در جوار حرم حضرت معصومه(س) را از ایشان دریغ می کردند. و در عوض با راه اندازی موج گسترده ای از دستگیری دوستان و علاقه مندان و بستگان، جوّ ارعاب و فشار و تهدید را حاکم کردند.

آری آیت الله العظمی منتظری نه تنها در طول حیات با آموزه های حضرت علی(ع) زیست، که در وفات نیز فزت و ربّ الکعبهی علی را خالصانه و مؤمنانه زمزمه کرد.

با ارتحال معظم له در 29 آذر 1388 علی رغم جوّ اطلاعاتی سنگینی که بر شهر قم و جاده های منتهی به قم حاکم بود و سعی در ممانعت از حضور افراد داشتند، گروه‌های عظیم مردمی، با وجود خطر دستگیری، از اقصی نقاط کشور با شرکت در مراسم تشییع ایشان، قدردانی خویش را نسبت به این عالم وارسته - که هیچگاه قدرت و مقام و منصب وی را از یاد خدا غافل ننمود و به سازش و سکوت نکشاند - ابراز نمودند؛ ولی ایادی حاکمیت با جلوگیری از برگزاری هر گونه مراسمی برای ایشان، در همان اولین شب تدفین با هجوم چندین باره به دفتر و بیت و دوستان و علاقه‌مندان عزادار ایشان، اقدام به دستگیری عده‌ای نمودند.

گویا پایانی بر اعمال نابخردانۀ قدرت پرستان نبوده و نیست که دیگربار در 23 خرداد 1389، یعنی با گذشت شش ماه از رحلت معظم له، دفتر ایشان به طور کامل غارت و نهایتاً پلمب گردید؛ و چندی بعد نیز منزل مسکونی و کتابخانه معظم له همچون حسینیه و دفتر ایشان توسط دادگاه غیرقانونی ویژۀ روحانیت پلمب شد، که هنوز این اقدام ناپسند و غیرقانونی ادامه دارد.

اکنون با گذشت 5 سال از رحلت آیت الله منتظری خصومت‌ها و انتقام‌جو‌یی‌ها نسبت به وی هنوز پا برجاست؛ تا جایی که نه تنها دوستان و علاقه مندان ایشان از حداقل آزادی های مصرّح در قانون اساسی مانند اشتغال و استخدام رسمی محرومند، بلکه خانواده و بیت ایشان - با توجه به تضییقات قبلی و مزاحمت برای شرکت کنندگان - از برگزاری مراسمی به عنوان ایام رحلت آن بزرگوار معذورند. و آرامگاه بی‌نام و نشان ایشان در جوار حرم مطهر حضرت معصومه(س) نیز نشانگر مظلومیت مضاعف این انسان آزاده است.

تو در نماز عشق چه خواندی / که سال‌هاست / این شحنه‌های پیر / از مرده ات هنوز پرهیز می‌کنند؟

به امید آزادی محصوران و زندانیان بی‌گناه، و برخورداری تمامی مردم شریف و مسئولین خدمتگزار از هدایت‌های الهی.

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

بیت آیت الله العظمی منتظری (ره)

محرم 1436 آبان 1393