آیت‌الله منتظری

شارح "خطبه زهرا" بود و "اصول" را "کافی" و "فقه" را "روضه".

"رایت" ولایت بود و "نبی" نبوت و "جامع الشرایع".

خدایش "خدای رحمت گستر گل فروش" بود نه خدای "خنجر و تیغ و تبر".

قرآنی می‎خواند که به انسان حقوق اساسی می‎بخشد.

دین او دین تکلیف اندیش تقدیرمدار نبود که دین رسالت و هدایت بود.

آزاده و نستوه بود چون "شاخه طوبی"

راست و صادق بود چون سپیده و شفق.

"زلال" بود چون عصمت اشک "ساکنان حرم سر و عفاف ملکوت".

او راز سر به مهر بود و آئینه خدانما.

آری او "عبد صالح" بود و "حسین علی".