آیت‌الله منتظری

در سوگ آن که هم حسین بود و هم علی "نوشابه امیری"

آیت الله العظمی حسینعلی منتظری، مرجع عالیقدر شیعیان، دیروز درگذشت تا در همزمانی هفتمین روز مرگش با حادثه عاشورا، به یادمان بیاورد که او هم "حسین" بود و هم "علی". مظلوم ترین حسین ها و شجاع ترین علی ها. مردی که مرگ و زندگی اش، داستان سوگناک همه آرمان گرایانی ست که خویش به قدرت نمی فروشند و قدرت، به پشیزی نمی خرند. آنان، زنده که باشند، می‎شوند "امید بی پناهان" و "خار چشم دشمنان"؛ مرگ شان نیز که برسد حکایت شان، حکایت همان باد که کسی پرسید: مگر می‎میرد؟ برای شناخت این حسین و علی، ضروری نیست دین داشته باشیم؛ آزاده اگر باشیم کافیست.

"حسین" است؛ همان مرد تاریخ که داستانش نه از حکومتیان، که از "آیت الله العظمی حسینعلی منتظری"، تصویر هماره واقعیت آموخته ایم؛ مردی که ظلم، تاب نیاورد و به نیرویی اندک، بر دشمنان تاخت تا در مرگش حماسه ایستادگی را معنا کند. همان که با دسته های عزاداری دولتی، و با هماهنگی "ستادهای بحران" به میانه نمی آید؛ همو که همیشه هست تا نشانی باشد از شکنندگی قدرت ظلم و ظالم. همان حسین که هزاران سال است می‎جوشد خونش؛ همان که نامش، پیوند خورده است به شورش و به خلق.

این حسین را با "حسین" دولتی، هیچ نسبتی نیست؛ بیچاره مردی که تنها بر او گریستن باید و از مظلومیت دو طفلانش، صحرایی ساختن