آیت‌الله منتظری

آبروی مرجعیت "هادی قابل"

سخن گفتن پیرامون شخصیت فقیه عالیقدر آیت الله العظمی منتظری (قدس الله نفسه الزکیه) بسی مشکل است. مرجعی که در طول حیات هشتاد و هفت سال خود همواره در پی بالابردن شناخت خود و دیگران و حق خواهی بود. کسی که در واقع به مرجعیت آبرو داد، نه آن که از آن آبرویی کسب کند. او پس از سالیان دراز که می‎رفت رابطه مرجعیت با مردم و خواست و نیاز آنان فاصله بگیرد ! مرجعیت را به جایگاه اصلی خود برگرداند و به ملجأیت مردم تبدیل شد. هیچ نامه، پرسش، و استغاثه ای را بی پاسخ نمی گذاشت ! هیچ فردی را از در خانه اش برای آن که سیاسی است ! یا از این گروه و آن گروه است رد نکرد، و با سعه صدر به حضور می‎پذیرفت، سخنش را می‎شنید و درد دلش را گوش می‎کرد و اظهار هم دردی می‎نمود و به قدر توانش برای حل مشکلش اقدام می‎کرد.

منتظری در وقایع اخیر تنها مرجعی بود که در خانه اش به روی همگان باز بود. تنها مرجعی بود که به نامه مادر زندانی، دختر زندانی، همسر زندانی و... پاسخ می‎داد و التیامی برای قلوب مجروح آنان بود ! برای زندانیان سیاسی بسیار ناراحت بود و رنج می‎برد، هر وقت از زندان برای مرخصی می‎آمدم و به حضورش می‎رسیدم تا انرژی بگیرم، با ناراحتی می‎گفت: "واقعا زندانی بودن شما و دیگران چه سودی برای نظام دارد؟! مگر شما چه کردید؟! و یا چه گفتید که باید چنین حکم