همان اندازه که ظاهر قم بی تفاوت به هیاهوهای سیاسی تهران مینگریست اما در دل شهر آشوبی در جریان بود. احمدی نژاد که رئیس جمهور شد، اعتراضات که به پا خاست، هیچ کدام از آیت الله ها پیام تبریکی برای او ارسال نکردند، حتی عتاب و خطاب خامنه ای نسبت به "سکوت خواص" و اینکه "خواص حواسشان به گفته ها و نگفته هایشان باشد" هم به کمک دولت نیامد. تنها یکبار خبری منتشر شد که آیت الله ناصر مکارم پیام تبریکی به احمدی نژاد داده است، اما جوهر خبر خشک نشده بود که تکذیبیه اش هم از قم رسید.
دیدارهای بزرگان قم و پچ پچ هایی که از حجره ها و شبستان ها شروع میشد و گاه ستون فقرات نظام را به لرزه درمی آورد، برای آنهایی که خبرهای این چند ماهه را دنبال میکردند نشانه ای بود که روی دیگر قم را به نقشی دیگر ضرب کرده اند و خبرهای دیگری است نه آنچه صدا و سیمای آیت الله خامنه ای میگوید.
فوت آیت الله العظمی منتظری، جمعیت باورنکردنی حاضر در مراسم وداع با او و شعارهایی که آسمان قم را سبز کرد، در واقع نشان دهنده آن روی دیگر این شهر کویری بود و نشان داد که جنبش سبز چنان قدرت گرفته و ریشه دوانده که قلب جمهوری اسلامی در واقع در دستان اوست که میتپد.
اگر به برکت شهادت حسین (ع) جهان خفته عرب بیدار شد و اسلام زنده ماند، بی شک به برکت مرگ آیت الله منتظری نیز درخت سبز امید ایرانیان سایه سارش گسترده تر شد و این از شگفتی های مرگ مردان بزرگ تاریخ است.
.jpg)
