متن اعلامیة جامعه روحانیت مترقى ایران دربارة شهادت آقاى حاج شیخ حسین غفاریاسناد انقلاب اسلامی، ج 4، ص254.
"شهداى راه آزادى و فضیلت را مرده مپندار که به حیات جاودانى زنده‌اند" (آل عمران ـ 169)
این روزها جامعه اسلامى و به ویژه جامعه روحانیت شاهد فاجعه دردناک جدیدى بود "فاجعه شهادت حضرت آیت‌الله حاج شیخ حسین غفارى آذر شهرى که به دست جلادان رژیم، در گوشه زندان انجام شد".
هنوز جامعه روحانیت سوگ شهادت رجال پاک و مجاهدى نظیر حجج اسلام، سید یونس رودباری، سید کاظم قریشى خمینی، سبحانى دزفولى و آیت‌الله سعیدى را فراموش نکرده بود که یکى دیگر از علماى مجاهد تهران، به جرم حمایت از قرآن و اعتراض به غارت‌‌هاى بی‌پایان این ملت، توسط شاه و عمالش و به جرم حمایت بی‌دریغ از انقلاب مسلحانه خلق ایران، ظرف چند ماه گذشته دستگیر و با کبر سن و نقاهت مزاج در زیر شدیدترین شکنجه‌‌‌هاى جلادان شاه، قرار گرفت و سرانجام به درجه شهادت رسید و بدین ترتیب بار دیگر ماهیت حکومت سیاه پهلوى به دنیا نشان داد شده و زنگ خطرى که دائماً کیان اسلام و ملت شریف ایران را تهدید می‌کند، به صدا در آمد.
آیت‌الله غفاری(ره) زمانى شهید شد که بلندگو‌‌هاى شاه و مزدوران کلم به سر دربار و اوقاف که اخیراً به ساحت مقدس مرجعیت هم رخنه کرده‌اند، پیوسته شاه قاتل را اسلام پناه و خودشان را در زمرة دعاگویان ذات ملوکانه قلمداد می‌کنند.
شهادت آیت‌الله غفارى مشت محکمى بود که به دهان این روحانى نمایان مزدور و خود فروخته کوبیده شد.
اگر غفاری‌ها تن به ننگ ذلت می‌دادند و همچون زالو به مکیدن خون مردم و تأمین بهترین دسترنج توده فقیر مذهبى مشغول می‌شدند، هیچگاه گرفتار شکنجه‌‌‌هاى وحشیانه رژیم نمی‌گشتند و بلکه مستقیم و غیرمستقیم مورد تفقد و حمایت قرار می‌گرفتند.
شهادت آیت‌الله غفارى بیانگر رسالتى است که یک مسمان آزاده به ویژه اگر لباس رسمى دفاع از مذهب را پوشیده و از بودجه ملت فقیر ارتزاق کند، می‌بایستى ایفا نماید. شهادت آیت‌الله
.jpg)
