آیت‌الله منتظری

اما سوره "مسد" (تبت یدا ابی لهب) که با مقایسه با سخنان غیرقرآنی پیامبر(ص) به عنوان شاهدی بر قبض حالت پیامبر(ص) و فرو بودن آن درحال وحی آن سوره آورده شده است، اولا: فصاحت و بلاغت آیات و سور قرآن باید با مفاد و هدف و پیامی که دنبال می‎کنند ملاحظه گردد نه اینکه سوره ای که درباره موضوعی است با سوره دیگری که درباره موضوع دیگری است، یا با کلمات پیامبر(ص) و دیگران که در آن باره نیست، مقایسه شود. از این رو سوره "مسد" با قطع نظر از معانی بلندی که می‎توان از آن برداشت کرد و بعضا در کتب تفسیر به آن اشاره شده است، معنای ظاهر آن هم در هدفی که داشته با مختصرترین و بلیغ ترین عبارات بیان گردیده است؛ علاوه بر این که در آن سوره آن چنان که مفسران هم گفته اند اخبار از غیب و خبر از آینده ابولهب است که به وقوع پیوست. و ثانیا: بر فرض که پیامبر(ص) در حال وحی این سوره حالتی فروتر از حالات دیگر وحی داشته است از کجا این فرو بودن حالت او را نویسنده محترم کشف کرده است ؟ آیا از راهی جز مفاد و عبارات خود این سوره ؟ پس چرا خود وحی و مفاد آن چنین حالتی را برای پیامبر اقتضا نکند؟ همچنان که وقتی آیات بلند توحیدی بر او نازل می‎شد و خداوند برای او تجلی می‎کرد او به طور کلی از خود بی خود می‎شد. آری، شرح صدر او و زدودن وزر بی طاقتی و شکستن حصار طاقت او همه از ناحیه مبدأ وحی بود.