8 - شک بین چهار رکعت و شش رکعت، یا چهار و بیشتر از شش رکعت پیش از تمام شدن سجده دوم، ولی اگر پس ازسجده دوم چنین شکی پیش آید بنابراحتیاط واجب بنا را بر چهار گذاشته، نماز را تمام کند و پس از نماز دو سجده سهو بجا آورد و نماز را هم دوباره بخواند.
مساله 1029- اگر یکی از شکهای باطل کننده برای انسان پیش آید بنابراحتیاط واجب فورا نماز را به هم نزند، بلکه اول مقداری فکر کند اگر شک پابرجا شود به هم زدن نماز مانعی ندارد.
قسم دوم - شکهایی که نباید به آنها اعتنا کرد:
در شش مورد نباید به شک اعتنا کرد:
1 - شک در چیزی که محل بجا آوردن آن گذشته است
مانند اینکه در رکوع شک کند حمد را خوانده است یا نه.
مساله 1030- اگر در بین نماز شک کند که یکی از کارهای واجب آن را انجام داده یا نه - مثلا شک کند که حمد راخوانده یا نه - چنانچه مشغول کاری که باید بعد از آن انجام دهد نشده باید آنچه را که در انجام آن شک کرده بجا آورد، و اگر مشغول کاری که باید بعد از آن انجام دهد شده به شک خود اعتنا نکند.
مساله 1031- اگر در بین خواندن آیه ای شک کند که آیه پیش از آن را خوانده یا نه، یا وقتی آخر آیه ای را میخواندشک کند که اول آن را خوانده یا نه، به شک خود اعتنا نکند.
مساله 1032- اگر بعد از بلند شدن از رکوع یا سجود شک کند که کارهای واجب آن را - مانند ذکر یا آرام بودن بدن - انجام داده است یا نه، به شک خود اعتنا نکند.
مساله 1033- اگر در حالی که به سجده میرود شک کند که رکوع را بجا آورده یا نه، یا شک کند که بعد از رکوع ایستاده یا نه، بنابراحتیاط به شک خود اعتنا نکند، ولی نماز را نیز دوباره بخواند.
مساله 1034- اگر در حال برخاستن شک کند که سجده یا تشهد را بجا آورده یا نه، باید برگردد و بجا آورد، وبنابراحتیاط تشهد را به قصد قربت مطلقه یعنی به قصد تقرب به خداوند، بدون نیت وجوب یا استحباب. بجا آورد.
مساله 1035- کسی که نشسته یا خوابیده نماز میخواند اگر موقعی که حمد یا تسبیحات را میخواند شک کند که سجده یا تشهد را بجا آورده یا نه، باید به شک خود اعتنا نکند، و چنانچه
.jpg)
