و بالاخره برحسب روایات و فتاوای فقهای فریقین، قید سلاح اجمالا در معنای "محاربه" اخذ شده است؛ هرچند فقهای اهل سنت "محارب" را در کتاب "قطاع الطریق"، و فقهای شیعه در کتاب "حدود" عنوان کرده اند. به علاوه کلمه "محاربه" از "حرب" مأخوذ است، و حرب و جنگ معمولا با سلاح انجام میشود.
شأن نزول آیه محاربه نیز - بنابر قول مشهور - موردی بوده که طبعا از سلاح استفاده شده است؛ بنابر آنچه از امام صادق (ع) در رابطه با نزول این آیه وارد شده است: "گروهی از قوم "بنی ضبه" در حالی که بیمار بودند بر پیامبراکرم (ص) وارد شدند، حضرت به آنان فرمودند: نزد من بمانید تا هنگامی که سالم شدید شما را به یک سریه بفرستم. آنان از پیامبر خواستند تا از مدینه به جای دیگری روانه شان کند، و آن حضرت آنان را به جایی که محل نگهداری شترهای زکات [در خارج از مدینه ] بود فرستاد. آنان از شیر شتران مینوشیدند تا هنگامی که سلامتی خود را بازیافتند به سه نفر از چوپانان شتران حمله کرده و آنان را کشتند. این خبر به پیامبر(ص) رسید و ایشان امام علی (ع) را برای دستگیری آنان فرستاد، و آنان در حالی که در دره ای نزدیک مرز یمن محصور شده بودند دستگیر و خدمت پیامبر فرستاده شدند؛ آنگاه آیه محاربه نازل شد...".وسائل الشیعة، ج 28، ص 310، باب 1، ح 7.
البته مورد و شأن نزول آیه هیچ گاه مخصص عموم یا مقید اطلاق آیه شریفه و روایات وارده نمی شود؛ و عموم و اطلاق آن ها حجت است.
علاوه بر عنوان "سلاح" در بسیاری از روایات و فتاوای فقها، عنوان "اخافة الناس" نیز مشاهده میشود؛ بلکه میتوان گفت "قصد اخافه" نیز باید احراز گردد. بنابراین محارب به کسی اطلاق میگردد که به قصد ترساندن مردم با به کارگیری اسلحه، آرامش، آزادی و امنیت عمومی را سلب نماید. و اگر هریک از سه عنوان یاد شده احراز نگردد، عنوان محارب صادق نخواهد بود؛ یعنی اگر سلاح در کار نیست، یا
.jpg)
