علاوه بر این، حضرت علی (ع) در زمان جنگ ایران و مسلمانان تصمیم گیرنده نبود و انتخاب سیاست جنگی و افراد و سایر امور مربوطه در دست دیگران بود.
مسأله حضور امام حسین (ع) در جنگ هم مطلب قطعی نمی باشد؛ چون در آن زمان امام حسین (ع) تازه به سن بلوغ رسیده و یا به بلوغ نرسیده بوده است و این که امیرالمؤمنین (ع) فرزند نوجوان خود را به چنین جنگی فرستاده، بسیار بعید است.
فتح ایران و رضایت امام علی 7
(سؤال) اگر دین خدا اجباری نیست پس چرا مسلمین با رضایت امام (ع) به ایران و کشورهای دیگر حمله کردند؟ اگر برای دین خدا بود، پس چرا براساس اسناد تاریخی سپاه مسلمین قصد برگشتن از ایران را داشت تا جنگ نشود؟ تا این که ایرانی ها که دشمن را در خانه خود میدیدند تصمیم به حمله گرفتند و نتیجه آن یک حکومت ستمگر به دست خلیفه بود و چه بر سر تمدن های بزرگ مثل ایران و مصر آمد؟
جواب: در مورد ایران که با رضایت امام علی (ع) به آن حمله شده باشد بسیار محل تردید است؛ زیرا اولا: فتنه و آشوب در مناطق اسلامی ابتدا از طرف ایرانیان شروع شد و مسلمانان خود را در معرض تهاجم میدیدند. و این حقیقت علاوه بر "نهج البلاغه" از کتب تاریخی نیز استفاده میشود.
ثانیا: زمینه شکست ایرانیان در اثر مرگ خسرو پرویز و اوضاع آشفته و نابسامان ایران و تعدیات ولات منطقه فراهم شده بود.
ثالثا: آنچه برای امام علی (ع) در دوران حکومت خلفا مطرح بود، سیاست تعدیل و پیش گیری از وقایعی بود که به ظلم و تعدی به مردم منجر شود؛ و بر این اساس حضرت (ع) - چه در زمینه عملکرد خلفا در مناطق داخلی، و چه در مورد سیاست خارجی خلفا - نقش هدایت و راهنمایی و پیش گیری کننده را داشتند. و این بدان معنا نبود که اگر میخواستند میتوانستند مانع حمله ها شوند. به هرحال، دین خدا اجباری نیست، و اگر فتوحات برای اجبار دین باشد محکوم است؛ اما از نظر تاریخی ثابت
.jpg)
