آیت‌الله منتظری

شده است.فتوح البلدان، ص 411.

ثالثا: شرکت امام حسن و امام حسین (ع) در جریان فتح طبرستان در "فتوح البلدان" و کتاب "الحیاة السیاسیة للامام الحسن (ع)" به طور قطعی ذکر نشده، بلکه آن به ناقل ناشناخته نسبت داده شده: "یقال او یقولون". پس به طریق اولی در جریان طمیسه غیر ثابت خواهد بود. از طرف دیگر قابل انکار نیست که در حاکمیت خلفا به خصوص خلیفه سوم، افرادی چون امام حسن و امام حسین (ع) هرگز نمی توانستند دارای قدرت و نفوذی در کارهای سیاسی و نظامی کشور اسلامی و فتوحات آن باشند. پدر بزرگوارشان حضرت امیر(ع) به کلی منفک از قدرت بود، تا چه برسد به فرزندان آن حضرت. بنابراین بر فرض این که در جنگ های ذکر شده تجاوز و خلافی انجام شده باشد، مسئولیت آن به عهده فرماندهان جنگ و تصمیم گیرندگان آن می‎باشد، نه حضرت امیر یا امام حسن یا امام حسین (ع).

حضرت علی 7 و جنگ با ایران

(سؤال) چرا حضرت علی (ع) در برابر حمله وحشیانه اعراب به ایران و جنایات انسانی و فرهنگی آن ها سکوت کرد و نه تنها با عمر مخالفت نکرد بلکه گفته می‎شود امام حسین (ع) هم در لشکر عمر بوده است ؟

جواب: آنچه ذکر کرده اید در بعضی از تواریخ آمده است که از افکار ضد عرب آن ها حکایت می‎کند، و در مقابل تاریخ نویسانی هستند که عکس آن را گفته اند مبنی بر این که خود ایرانیان از شدت سخت گیری حکام ایران به ستوه آمده و با نیروهای عرب همکاری کردند. بنابراین ما نمی توانیم قول تاریخ نویسان را مبنای قضاوت قرار بدهیم و شخصیت بی مانند بشریت یعنی حضرت علی (ع) را زیر سؤال برده و تردید پیدا کنیم. قطعا او کسی نبوده است که با ستم و ظلم به دیگران همراهی داشته باشد.