خداوند خطاب به پیامبرش فرموده است: (و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما) ؛سوره نساء (4)، آیه 64. "و اگر آنان هنگامی که به خودشان ظلم کردند نزد تو [ای پیامبر] میآمدند و از خدا طلب مغفرت کرده و رسول او برای آنان طلب مغفرت مینمود، همانا خداوند را تواب و رحیم مییافتند".
در این آیه شریفه، خداوند استغفار رسول (ص) را از اسباب آمرزش برای گناهکاران و دریافت تواب و رحیم بودن خداوند دانسته است. همچنین در قرآن کریم از برادران حضرت یوسف (ع) نقل شده است که آنان جهت دعا برای آمرزش گناهشان به پدرشان حضرت یعقوب (ع) متوسل شدند.سوره یوسف (12)، آیه 97.
و اما استغفار حضرت امیر(ع) در مناجات های خود، نه از آن جهت بوده که آن حضرت - العیاذ بالله - معصیت خداوند و مخالفت با احکام دین کرده، بلکه از این جهت بود که همان گونه که علم و معرفت تام آن حضرت به مبدأ و معاد موجب عصمت آن بزرگوار بوده، همچنین موجب شده آن حضرت خود را در تحصیل حضور دائم در پیشگاه پروردگار و یاد مستمر او قاصر ببیند، و حتی حسنات خود را با نگاه دقیق عرفانی در مقابل عظمت وجود نامتناهی و فیض عام حق تعالی، سیئات ببیند. و از این جهت گفته شده است: حسنات ابرار سیئات مقربین است. و این معنا موجب استغفار و طلب شفاعت آن حضرت از خدای متعال بوده است. این است مقتضای اعتقادات حقه ما.
و سزاوار است کلمات مؤمنین را تا ممکن است به بهترین معنا حمل نماییم. و لازم است با افراد غافل با زبان منطق و ارشاد و دعوت به تدبر در قرآن و سنت و نیز دعوت به مجالست و مذاکره با دانشمندان دینی پیرامون شبهات مورد نظر برخورد شود، و سزاوار نیست آنان را متهم به مخالفت با مکتب اهل بیت (ع) نماییم، زیرا چه بسا موجب دوری آنان از مذهب خواهد شد.
.jpg)
