فصل سیزدهم: سقط جنین
سقط جنین
(220) سقط کردن جنین مطلقا - چه روح در آن دمیده شده باشد یا نه، و چه جنین از حلال باشد یا از زنا، و چه با رضایت پدر و مادر باشد یا بدون رضایت آنان - حرام است و دیه نیز دارد؛ ولی اگر روح در جنین دمیده نشده باشد و به تشخیص پزشک حاذق و موثق زنده ماندن مادر متوقف بر سقط آن باشد، یا اینکه بقای آن در رحم مستلزم نقص عضو یا درد غیر قابل تحمل برای مادر باشد و زنده نگاه داشتن در خارج رحم نیز میسر نباشد اشکال ندارد، هرچند در این صورت باید دیه آن را بپردازد.
(221) اگر بیماری مادر به حدی است که درد غیر قابل تحمل فعلی دارد و معالجه لازم و ضروری است ولی در ضمن معالجه جنین طبعا سقط میشود، اقدام به معالجه جایز است؛ چه قبل از دمیده شدن روح باشد یا بعد از آن.
(222) اگر ادامه حاملگی برای مادر خطر جانی دارد هرچند در حال حاضر درد غیر قابل تحمل ندارد، سقط جنین برای او قبل از دمیده شدن روح در جنین (برای معالجه) جایز است؛ ولی اگر بعد از دمیده شدن روح باشد جایز نیست، مگر اینکه درد غیر قابل تحمل فعلی عارض مادر شود و در ضمن معالجه سقط طبعا انجام گیرد.
(223) سقط جنین کافر حتی در صورتی که پدر و مادر او هر دو کافر باشند نیز جایز نیست؛ مگر در مواردی که بیان گردید.
(224) سؤال: آیا سقط کردن عمدی جنینی که مطمئن هستیم یا احتمال میدهیم معیوب و نارسا میباشد در هر ماهی از بارداری (اگر دیه لازم هم پرداخت شود) مجاز است ؟
جواب: پس از دمیدن روح قطعا جایز نیست، و پیش از آن نیز محل اشکال است.
.jpg)
