آیت‌الله منتظری

گفتار یازدهم: امام غایب از نظر

استاد: در جلسه قبل گفتیم که حضرت مهدی (عج) در سال 260 هجری بعد از شهادت پدر بزرگوارشان امام حسن عسگری (ع) در سن 4 یا 5 سالگی به امامت رسیدند، اما چون پادشاهان بنی عباس آثار و نشانه های حضرت مهدی (عج) را از احادیث پیامبراکرم (ص) و دیگر پیشوایان (ع) شنیده بودند و می‎دانستند که او کسی است که با ظلم و بیدادگری مبارزه می‎کند و حکومت ستمکاران را واژگون می‎نماید، تصمیم جدی داشتند که اگر امام حسن عسگری فرزندی داشت او را به قتل برسانند؛ به همین دلیل و دلیلهای دیگر امام زمان (عج) ناچار بودند که از نظرها پنهان شوند؛ ولی ارتباط مردم با آن حضرت کاملا قطع نبود بلکه مردم می‎توانستند به وسیله افراد معینی که "نائب" و "وکیل" حضرت نامیده می‎شدند با آن حضرت تماس گرفته و مسائل دینی و نیازهایشان را برطرف نمایند؛ این وضعیت حدود 70 سال ادامه داشت که غیبت حضرت را در این مدت "غیبت صغری" می‎نامند؛ ولی پس از این که چهارمین نائب و وکیل حضرت در سال 329 هجری از دنیا رفت غیبت صغری پایان یافت و ارتباط رسمی مردم با امام زمان (عج) قطع شد و دوران غیبت کبری فرا رسید و از آن پس حضرت مهدی (عج) نائب خاص دیگری برای خود تعیین ننمود، بلکه مردم را به فقها و دانشمندان بزرگ ارجاع داد تا معارف و احکام خود را از آنها فراگیرند.

غیبت حضرت تا وقتی ادامه دارد که اوضاع عمومی جهان مساعد شده و زمینه تأسیس حکومت واحد جهانی اسلام فراهم گردد و اکثریت مردم از جان و دل