آیت‌الله منتظری

گفتار دهم: اذان و اقامه

هر ملتی در هر عصر و زمانی برای برانگیختن عواطف و احساسات افراد خود و دعوت آنها به وظایف فردی و اجتماعی شعار خاصی داشته است، مثلا مسیحیان برای دعوت پیروان خود به کلیسا از نواختن صدای ناقوس استفاده می‎کنند؛ ولی شعار اذان که در اسلام برای این دعوت از آن استفاده می‎شود به مراتب رساتر و مؤثرتر است، چه شعاری از این بالاتر که با نام خدای بزرگ آغاز شده و با شهادت به یگانگی او و گواهی به پیامبری حضرت محمد(ص) اوج گرفته و با دعوت به نماز و رستگاری و عمل نیک ادامه پیدا کرده و سپس با یاد خدای و اقرار به یکتایی او با جمله هایی موزون و عباراتی کوتاه و مضمون روشن و سازنده و آگاه کننده به پایان می‎رسد.

در روایات اسلامی نسبت به مسأله اذان گفتن تأکید زیادی شده است و برای گویندگان اذان مقامهای بلند و ثوابهای زیادی در نظر گرفته شده است که در حقیقت این بلندی مقام به خاطر دعوت دیگران به سوی خدا و عبادتی همچون نماز است.

صدای اذان که به هنگام نماز به طور مرتب در شبانه روز از گلدسته های شهرهای اسلامی طنین افکن می‎شود، همچون ندای آزادی و نسیم حیات بخش استقلال گوشهای مسلمانان راستین را نوازش می‎دهد و بر جان بدخواهان نگرانی و اضطراب می‎افکند.

شاهد این کلام اعتراف صریح "گلادستون" یکی از سیاستمداران طراز اول انگلیس در عصر خودش می‎باشد که در برابر جمعی از مسیحیان چنین اظهار می‎کند: