آیت‌الله منتظری

عملی را برای رضای خدا انجام دهد، اما در هنگام عمل یا بعد از آن اگر کسی متوجه این کار او بشود خوشحال می‎شود، آیا این هم ریا و خودنمائی است ؟

استاد: چنین سؤالی را یکی از اصحاب امام باقر(ع) به نام "زراره" از حضرت باقر(ع) می‎پرسند، ایشان می‎فرمایند: "خیر اشکالی ندارد، هیچ فردی نیست مگر این که دوست دارد عمل خوبی که انجام داده در میان مردم ظاهر گردد به شرط این که عمل را به خاطر این که دیگری ببیند انجام نداده باشد".

در حقیقت از این فرمایش امام (ع) به دست می‎آید که هرگونه آشکار شدن عمل برای دیگران خودنمائی نیست، بلکه خودنمائی آن است که اصل عمل را برای فریب دیگران و خوب جلوه دادن خود انجام می‎دهد نه برای رضای خدا و خدمت به مردم.

پس ای عزیزان و ای مشتاقان حرکت به سوی خدا ! ریا خاری است در این راه و مانعی است بس عظیم، برای پیدا نمودن اخلاص در کارها تلاش و مبارزه با خواهشهای شیطانی نیاز است، نیت خالص به سخن و سخنوری نیست، چه بسیار گویندگانی که از اخلاص دم می‎زنند و ذره ای از این حقیقت زیبا در آنها وجود ندارد، چنان ظاهر خود را آراسته اند که انسان گمان نمی کند اینان به این بیماری خطرناک دچار باشند.

خلوص نیت و انجام کار برای رضایت خداوند چشمه های جوشان حکمت و دانش را از قلب انسان بر زبان جاری می‎نماید، ولی تظاهر و خودنمائی باعث نابودی و فساد اعمال انسان گشته و فرد ریاکار را در نظر مردم حقیر و خوار می‎گرداند.

درمان ریاکاری و خودنمایی

برای مبارزه با این خصلت ناپسند بایستی به این نکته توجه شود که مدح و تمجید مردم همیشگی نیست و آنچه جاودانی و پایدار است رضایت خداوند متعال است. اگر فرد خودنما از همین الآن به فکر معالجه خود نباشد و خود را مداوا نکند، ممکن است که در آینده فرصتی برای این کار پیدا نکند و یک عمر به اسم این که کارهایش برای خداست عبادتگر شیطان و خواهشهای شیطانی خویش بوده باشد.