آیت‌الله منتظری

3 - آرزو می‎کند که خداوند آن نعمت را از او بگیرد و فقط خودش دارای آن نعمت باشد، چنین فردی از احسان و بخشش آنچه خدا به او داده است امتناع می‎ورزد؛ نام این حالت مذموم "بخل و انحصارطلبی" است، که انسان همه چیز را برای خود بخواهد و از محرومیت دیگران لذت ببرد.

نقطه مقابل این روحیه پلید این است که انسان دیگران را برخود مقدم دارد و دوست داشته باشد که همه در نعمت و آسایش باشند هرچند خودش در محرومیت به سر برد، و حاضر باشد آنچه را دارد در اختیار دیگران گذاشته و از منافع خود چشم بپوشد، این حالت شایسته و ارزشمند را "ایثار" گویند.

برادران می‎توانند مطالبی را که آماده کرده اند بیان کنند.

رضا: در حدیثی آمده است که روزی پیامبراکرم (ص) به اصحاب خود چنین فرمودند: "به راستی که درد و مرض اقوام گذشته به شما روی آورده است، مرضی که باعث ریزش موی نمی گردد - یعنی بیماری روحی است نه جسمی - بلکه باعث نابودی دین آدمی است و آن بیماری حسادت است".

احمد: امام محمدباقر(ع) و امام جعفرصادق (ع) می‎فرمایند: "آن گونه که آتش هیزم را می‎خورد و از بین می‎برد، حسادت ایمان انسان را سوزانده و تباه می‎کند".

آثار زیانبار حسادت

علی: این بیماری چه آثار خطرناکی را به همراه دارد؟

استاد: زیانهایی که از این صفت ناپسند دچار جامعه و افراد می‎شود زیاد است، که به گوشه ای از آنها اشاره می‎شود:

1 - فرد حسود تمام یا بیشتر نیرو و انرژی بدنی و فکری خود را که باید در راه پیشبرد اهداف اجتماع و شخص خودش به کار رود، در مسیر نابودی و ویران کردن آنچه هست صرف می‎نماید؛ و از این رو سرمایه های وجودی اجتماع و خودش را از بین می‎برد. جوامعی که از انسانهای حسود و تنگ نظر تشکیل شده است جوامعی عقب افتاده هستند؛ چرا که در چنین اجتماعی انسانهای حسود می‎خواهند دیگران را از پیشرفت بازداشته و عقب نگه دارند و در این صورت روح تکامل و ترقی به نابودی کشیده می‎شود.