آیت‌الله منتظری

گفتار چهارم: حسادت

استاد: یکی از بیماریهای روحی و اخلاقی که نیاز به علاج و مداوا دارد مرض حسادت است؛ خطر این خصلت شیطانی به گونه ای است که خداوند به پیامبرش می‎فرماید: "به من از شر حسود وقتی که حسادت می‎ورزد پناه ببر". سوره فلق (113)، آیه 5

وقتی که خداوند به فردی نعمتی را ارزانی می‎دارد انسان ممکن است در برابر او یکی از برخوردهای زیر را داشته باشد:

1 - آرزو می‎کند همان گونه که خداوند به آن فرد و به دیگران آن نعمت را داده، به او هم بدهد؛ این حالت را "غبطه" گویند. این حالت قابل ستایش است؛ زیرا انسان را به تلاش و کوشش سازنده وامی دارد و هیچ اثر مخربی در اجتماع ندارد.

2 - آرزو می‎کند که خداوند آن نعمت را از آن فرد بگیرد و در این راه خود نیز کوشش می‎نماید تا کاری کند که آن نعمت در دست آن شخص از بین برود؛ این حالت بسیار ناپسند "حسد" نام دارد. به واسطه این روحیه پلید بی آن که انسان تلاش سازنده ای را درباره خود انجام دهد به تلاش و کوشش مخرب درباره دیگران می‎پردازد.

امام صادق (ع) می‎فرمایند: "فرد مؤمن حسادت نمی ورزد اما غبطه می‎خورد، ولی منافق حسادت ورزیده و دارای روحیه غبطه نمی باشد".