آیت‌الله منتظری

3 - افشاگری و بردن آبروی دیگران:

در سخنی از امام صادق (ع) آمده است: "کسی که بر ضد فرد مؤمنی سخنی را مطرح نماید و بخواهد شخصیت او را زیر سؤال برده وی را خوار نموده و از چشم مردم بیندازد، خداوند چنین شخصی را از ولایت و قرب خویش خارج کرده و به سوی ولایت و سرپرستی شیطان رهسپار می‎سازد، ولی شیطان هم رهبری چنین فردی را قبول نمی کند".

مگر انسان حق دارد هرچه را که از دیگران می‎داند در محافل عمومی و نزد دیگران مطرح کند! حضرت علی (ع) در سخن پرمعنایی می‎فرمایند: "چیزی را که نمی دانی مگوی، بلکه همه چیزهائی را هم که می‎دانی مگوی".

اگر واقعا در فردی صفت زشت و ناروائی وجود دارد با تذکرات دوستانه و به صورت پند و نصیحت می‎توانیم او را از این خصلت ناپسند باز داریم، این که دیگر به افشاگری نیاز ندارد، بلکه در برخی موارد نیاز به گفتن هم ندارد زیرا که با کردار و رفتار صحیح خود می‎توانیم او را نسبت به عمل زشتش آگاه نمائیم.

4 - سخن چینی:

یکی از گناهان بزرگی که باعث جدائی دوستان از یکدیگر گردیده و مثل دروغ سرمایه اطمینان را از میان جامعه بر می‎دارد سخن چینی است. افرادی که به این بیماری روحی مبتلا هستند به جای این که آتش کینه و دشمنی را از میان دو انسان مسلمان بردارند، با سخنان نابجای خود شعله های آتش را فروزانتر می‎کنند. یکی از جاهائی که راستگوئی مورد غضب خداست همین جاست که فردی با سخنان راست خود دوستی دو انسان مسلمان را تبدیل به دشمنی نماید، و بر عکس یکی از جاهائی که دروغ پسندیده است جایی است که انسان نگذارد شعله های کینه و خصومت بین انسانها افروخته گردد. گاهی فرد سخن چین بدبخت جان خود را