آیت‌الله منتظری

در اینجا خوب است درباره پاره ای از گناهانی که توسط زبان صورت می‎گیرد مطالبی گفته شود:

1 - دروغ:

در بزرگی این گناه همین بس که دروغگو دشمن خداوند شمرده شده است و در دستورات پیشوایان دینی از دروغگویی حتی به صورت شوخی هم منع شده است؛ چرا که این گناه سرچشمه همه گناهان است و به فرموده امام حسن عسگری (ع): "تمام پلیدیها در اطاقی قرار داده شده و کلید آن دروغ است".

یکی از مهمترین سرمایه های یک جامعه اعتماد عمومی افراد به یکدیگر است و خطرناکترین چیزی که این سرمایه گرانبها را به نابودی می‎کشاند و افراد را نسبت به هم بدبین ساخته به طوری که دیگر به هم اطمینان نخواهند داشت دروغگویی است، و به همین جهت افراد دروغگو نزد دیگران ارزش و بهائی ندارند.

2 - غیبت و تهمت:

اگر عیبی یا صفتی در کسی وجود داشته باشد و او از این که دیگران متوجه آن شوند ناراحت می‎گردد و با این حال ما آن را برای دیگران مطرح کنیم دچار غیبت شده ایم، و اگر عیبی یا صفتی در کسی وجود ندارد و ما آن را به او نسبت دهیم به گناه تهمت دچار شده ایم. این دو گناه شخصیت افراد اجتماع را از بین برده همچنین باعث از بین رفتن قبح و ناپسندی کارهای زشت در نظر دیگران می‎گردد. گاهی دیده می‎شود از کسی غیبت می‎کنند وقتی به آنها گفته می‎شود: چنین کاری ناپسند است، می‎گویند: این که غیبت نیست بلکه صفتی است که در او وجود دارد، غافل از این که مورد غیبت همین است، چون اگر این صفت اصلا در او وجود نداشته باشد این تهمت است؛ یا مثلا می‎گویند: ما پیش خودش هم این حرفها را می‎زنیم، با این که اگر پیش روی آن شخص هم این سخنان گفته شود از گناهشان کاسته نمی شود؛ چرا که این سخنان اگر باعث رنجش و اذیت آن فرد گردد گناه سنگین تری را به بار می‎آورد.