هر یک از برادران درباره سکوت و حفظ زبان مطلبی دارند بفرمایند.
احمد: حضرت علی (ع) میفرمایند: "سکوت زبان سلامتی است برای انسان". و باز از ایشان نقل شده است که: "خوشا به حال آن که زیادی دارائی و ثروتش را انفاق کرده و ببخشد، اما زیادی گفتار و کلامش را فرو برده و نگه دارد".
رضا: حضرت علی (ع) میفرمایند: "زبان انسان عاقل پشت قلب او قرار دارد (اول فکر نموده بعد سخن میگوید) و قلب فرد نادان پشت سر زبانش میباشد (اول سخن گفته و بعد به عاقبت گفتارش فکر مینماید).
علی: پس در این صورت آیا انسان در همه مواقع باید سکوت کند و اصلا حرفی نزند؟
استاد: خیر، سکوت فقط در جاهائی پسندیده است که سخن گفتن هیچ سودی برای خود انسان و دیگران ندارد بلکه باعث ضرر و زیان خود انسان و یا دیگران میگردد، وگرنه سخن گفتن در پاره ای از موارد لازم و واجب است. صحبت در این است که انسان هم باید سنجیده حرف بزند و هم سخن سنجیده و پخته بگوید؛ چرا که ارزش و اعتبار آدمی از سخن و کلامش آشکار میشود.
گاهی سخنی بجا اثراتی دارد که ضربات شمشیر و نبرد مسلحانه چنین نتایجی را دربر ندارد.
حضرت علی (ع) در این باره میفرمایند: "خیری نیست در سکوت و خودداری از گفتن آنچه که حکمت است، همان گونه که خیری نیست در کلام جاهلانه". و سعدی (ره) شاعر بلندآوازه پارسی زبان با الهام از این سخن حضرت میگوید:
.jpg)
